Yaralı kartal, ligde kalma ışığını tüketmemek için son mücadelelerini Cevat Güler’le ateşlemeye çalışan Orduspor karşısında değişik bir kadroyla oynadı. Kalede Cenk, defansta Sivok ve Emre, orta alanda Dentinho, Fernandes, Mustafa yer alırken ikinci yarı başında da Oğuzhan oyuna dahil oldu. Tatsız tuzsuz derler ya, işte öyle bir mücadele izledik. Gol pozisyonları dahi heyecan ve kalite katmadı oyuna. Belki de izleyenler olarak hafta içi Avrupa Kupaları’nı görmemiz veya düşüşe geçişin psikolojisinde oynayan takımların, bizleri de etkilemiş olduğu düşünülebilir.

Atılan golden başka Orduspor’un pozisyonlarında Beşiktaş’ın zaman zaman iyi kapandığına şahit olduk. Bu, çok geç kalınmış bir uyanış olarak dikkatimi çekti. Niang’ın arkasında Olcay, Dentinho ve Mustafa üçlüsü vardı. Veli önlibero görevi yaparken ‘uyuşuk’ Fernandes adına da esktra mücadele verdi. Oğuzhan’ın oyuna girmesiyle orta alanın en gayretli oyuncusu Olcay, dikkat çekecek kadar etkili oynadı. Yorgunluk ve umutsuzluk her iki takım için de orta alanda büyük boşluklara neden oldu. Dentinho henüz ligimize imza koyacak nitelikte değil. Tüm gücüyle 60 dakika var olmaya çalıştı. Niang, kendini parlatacak paslar alamadı. Oyunun en dikkat çeken özelliği de iki takımın birbirlerine ciddi anlamda üstünlük kuracak, kurgu ve taktiksel uygulama eksikliğiydi. Çıktılar, oynadılar ama futbol olarak bizi mutlu edicek bir heyecan katamadılar. 90 dakikada en dikkat çekici futbolcu bana göre Olcay’dı.

Son dakikada atılan ikinci golün sahibi, her şeyiyle pozisyonu üreten ve bitiren Oğuzhan’dı. Bu gol 11’de sürekli oynaması gerektiğinin de kanıtıydı.