Yavaş yavaş gidiyorlar. Görmek için. Köprünün korkuluklarında bir can pazarı var. Ona bir kaç saniye de olsa şahitlik etmek istiyorlar belli. Niye seyreder ki insan o sahneyi? Iyi ki orada ben yokum demek için belki. Bir kaç polis; eller belinde onlar da seyrediyor. Şanslıysa hayatın eşiğindeki, yoldan geçen bir psikolog ya da doktor yardım için geliyor. Bazen ikna ediliyor bazen... İstanbul’da köprü üzerinde bu sahneler ne yazık ki sık sık yaşanıyor. O zaman başta radyolarda yayın yapanlar ya da yoldakiler şikayete başlıyor: intihar girişimi var trafik daha da kilitlendi.

Merkezde trafikteki sıkışıklık yani. Ne Ölümle yaşam arasındaki hayat ne o kişinin kurtarılma ümidi.