Arslan Başer Kafaoğlu’nu dün sonsuzluğa uğurladık.

Türkiye Kafaoğlu’nun kimliğinde çok önemli bir ekonomist ve mücadele insanını kaybetti.

Kendisi ile mahallemin ağabeyi olmasından başlayarak, Cumhuriyet gazetesinde ortak çalışma sürecini de kapsayan birlikteliğim oldu. Anısını her zaman canlı tutacağım.

Gelin size 1940’lı yılların sonu ile 1950’li yılların ortalarına kadarki süreçte İstanbul’un mahalle yaşamından bir kesit aktarayım.

***

O yıllarda öteki mahallelerde olduğu gibi Kadıköy’ün Göztepe semti de, oturanların birbirini tanıdığı, ilişkilerin sevgi ve saygı düzleminde sürdüğü bir yerleşim birimiydi.

Kayışdağı Caddesi’ne yakın oturanların Kadıköy’e ya da karşı yakaya gidebilmek için kullanabilecekleri tek araç banliyö treniydi.

Bağdat Caddesi’ne yakın oturanlar için de Bostancı-Kadıköy tramvayı.

***

Üç kardeştiler.

Adnan, Arslan ve İlhan...

Adnan Bey’i ara sıra görürdük. Sanırım Ankara’daydı.

Adnan Ağabey, genel deyimiyle maliyede çalışıyor, İlhan Ağabey de teknik üniversitede gemi makinaları bölümünde okuyordu.

Göztepe Tren İstasyonu’nun yakınında Erenköy yönündeki bölümünde Hatboyu olarak anılan kesimde otururlardı.

Sabahları evden çıktıklarında istasyona gelmek için tek tren rayı üzerinde arka arkaya yürürler, biz ortaokul öğrencileri de, dengelerini bozmamak için gösterdikleri dikkatin de çekiciliğiyle kendilerini seyrederdik.

Bir süre sonra komşu olduk.

Babam, Nuri Beyamca’nın kızının arsasından bir dönüm yer aldı ve bizler Ortabahar Sokağı’na taşındık.

Bir gün baktım ki Kafaoğlu ailesi, bizim sokağın Gözcübaba çayırlığına açılan son bölümündeki Beylikçi’nin eşi Medine Teyze’nin ahşap köşkünün bir bölümüne taşınmışlar.

Böylece komşu da olmuştuk.

İlhan Ağabey’in teknik üniversiteden öğrenci arkadaşları Nejat Tunca, Cavit Çıtak, Muhtar Erol aralarından su sızmayan bir dörtlüydü.

İlhan Ağabey sayesinde, o dönemin en modern kapalı spor alanı olan İTÜ Spor Salonu’nda basketbol antrenmanları yapardık.

Sonra sokak sakinleri bir yerlere dağıldık. Ne köşkler kaldı ne de Gözcübaba Çayırlığı. Her yer binalarla doldu.

Ağabeylerimizi de uzaktan izleme durumuna düştük.

Ne kadar geçti bilemiyorum, yine bir gün duydum ki Arslan Ağabey ile komşumuz Nuri Bey’in torunu Türksen kardeşimiz evlenmişler.

İki mücadele insanı yaşamlarını birleştirmişlerdi.

Arslan Başer Kafaoğlu, ekonomiden ve bağımsızlıktan verilen ödünlerin ve yanlışların engellenmesi için var gücü ile çalışıyordu.

Türksen Başer Kafaoğlu da çevre sorunları konusunda benzer bir savaşım veriyordu.

Arslan Ağabey sağlık sorunlarına karşın pırıl pırıl kalan bir beyne sahipti. Görüşlerini açıklamaktan, kitaplar yazmaktan geri kalmadı. Cumhuriyet’te yayımlanan yazılarının, dizilerinin nasıl bir öngörüye sahip olduğunu bugünlerde daha iyi anlıyoruz.

Adnan Ağabey’in ardından Arslan Ağabey’i de sonsuzluğa uğurlamak benim için ayrı bir hüzün nedeniydi.