Emperyalizm, dünyayı fethetme politikalarını doludizgin uyguladığı küreselleşme koşullarında projelerini amansızca dayatıyor.

“Böl ve yönet” stratejisi, ulus devletleri milliyetler, dinler, mezhepler, kabileler, tarikatlar yoluyla parçalamayı gündemde tutuyor.

Projenin uygulandığı bölgenin merkezinde yer alan ülkemize yönelik emperyalist politikaları anlayamazsak çaresizliğe, umutsuzluğa mahkûm oluruz.

SEVR’DE KURSAĞINDA KALAN

Emperyalizmin Sevr’de kursağında kalan hayallerinin gerçekleştirilmesi yolundaki adımlarını görmezden gelemeyiz.

Türklerin Anadolu’dan atılması projesinin demografik yapının değiştirilmesiyle yeniden dayatıldığı somut bir gerçek.

Tarikatların ittifakından oluşan, demokrasi yoluyla siyasal iktidara taşınan dinci bir partinin Atatürk’ten vazgeçilmesi, onun izlerinin silinmesi yolunda attığı adımlar çoğaldıkça çoğalıyor.

Türkiye’nin mezarının kazıldığı bu ağır gündemin karabasan gibi oturmasında yakın tarihimizdeki olayların önemli payı olduğunu unutamayız.

Solun ve aydınlıkçı düşüncelerin sindirilmesi, çocuklarımızın, gençlerimizin (yani geleceğimizin) dolarla beslenerek diriltilen tarikatlara teslim edilmesi, Atatürkçülüğün bağımsızlıkçı, laik, ulusçu, halkçı, devrimci, devletçi temellerinden koparılması, emperyalist işbirlikçi politikaların artık sonuç almaya doğru yükseldiğini gösteren yakıcı gerçeğimizdir.

ANADOLU BİRLİĞİ

Emperyalizm ve işbirlikçileri, yıllardır izledikleri politikaların sonucunu aldığını ilan ediyor.

Yeni dünya düzeninin işbirlikçileri bağnazlıkla, barbarlıkla, döneklikle donanmış olarak güçlendiriliyor.

Bu ürkütücü tehlikeye karşı insanım diyenlerin, yurtseverlerin, uygarlıkları yaratan emeğin birliği zorunlu.

Atatürk’ün Kuvayı Milliye ve Ulusal Kurtuluş Savaşı ile başardığı Anadolu birliğinin adı olan Cumhuriyeti koruyup çağlar ötesine taşımak onun kulluktan kurtarıp özgürleştirdiği, insanlaştırdığı bizim kuşaklara düşüyor.

AYDINLAR HİÇ SUSMAMIŞ

“Gelecek, güçsüzler için ulaşılmaz, korkaklar için bilinmezlik, cesurlar için ise şanstır” demiş Hugo.

Zweig’ın “Avrupa’nın Vicdanı” dediği, sonsuz barış ve kardeşlik çağrısının aydını Rolland, insanlığın ülkülerini yücelttiği Jean Christophe’tan başka Michelangelo, Goethe, Beethoven, Gandhi, Rousseau, Tolstoy’la ilgili kitaplar yazmış.

Brecht, “Bize öyle geliyor ki karşı çıkmak en iyisi/ Ve en küçük bir sevinçten bile vazgeçmemek/ Ve kovmak yeryüzünden acıyı yaratanları/ Ve sonunda yaşanır hale getirmek dünyayı” demiş.

Yani aydınlar hiç susmamış.

Bugünkü ağır koşullarda bile edebiyatçı, gazeteci, tiyatrocu, mimar, hukukçu olarak kalmayan Özdemir İnce, Genco Erkal, Emre Kongar, Metin Akpınar, Ataol Behramoğlu, Müjdat Gezen, Orhan Aydın, Işık Kansu, Merdan Yanardağ, Tezcan Karakuş Candan, Cemil Kılıç, Sinan Meydan, Can Atalay ve daha yüzlerce aydınımız gibi...