Yaşadığı bunalım sonucu intihar eden Enes Kara’nın öğretmen olduğunu belirten babası, sanki ölen oğlu değilmiş gibi son derece sakin ve onu suçlar bir şekilde, kendisinin de 28 yıldır cemaat içinde bulunduğunu, 25 yıldır “Risale-i Nur” okuduğunu, maddi durumlarının da iyi olduğunu söylemişti. Babasının oğluyla içtenliğe dayanan bir ilişki kurmak yerine, onu cemaate terk ederek her şeyi doğru yaptığına inandığı anlaşılıyor. İşte bu gerçek ölüm nedenidir. Baba, oğlunu intihara sürükleyen nedenleri araştırmak yerine, işin kolayını seçmiştir. Medyaya yaptığı açıklamada, “Evladımı ölüme sürükleyen cemaat değil, etrafındaki ateist arkadaşları oldu” diyebilmiş; açıklamasına ek olarak “Biz kimseden şikâyetçi değiliz” diyebilme gücünü kendisinde bulabilmiştir. Enes Kara’nın annesinin söyledikleri de babadan farklı değildir. 

Oysa genelde; sevilen yakınların ölümü, insanların yaşamsal tavırlarının yeniden gözden geçirilmesi için kilometre taşlarından biridir sanılır. Ölüm, yaşamdan alınması gereken dersler kapsamında düşünülmelidir.

Ne dersiniz, yobazlığı bir inanç yığını olarak mı algılamak gerekir?

CEMAAT YURDU DEĞİL

AKP; Enes Kara’nın kaldığı yerin cemaat/tarikat yurdu olmayıp öğrenci evi olduğunu öne sürdü. Sormak gerekir: “korsan taksi” oluyor da “korsan yurt” olmuyor mu?

Ama, bu yazdıklarımız buzdağının görünen kısmıdır. Bir de sıbyan (Sübyan) mektepleri gerçeği var. Sokak aralarında, dar pencereli, hatta penceresiz bodrum katlarında olan bu evlerden bazılarının üzerindeki tabelada “sıbyan mektebi” yazıyor. Kimilerinde tabela bile yok... 4-6 yaş arası çocukları gidiyor buralara. Yoksul ilçelerde, varoşlarda konuşlanıyorlar.

Belirli yerlerde, “dünyanın imandan uzaklaştığı ve kıyamet gününün yaklaştığı” söyleniyor, anlatılıyor. Din sahtekârları hep bu konuları işliyorlar, sonra da perdenin arkasına saklanıyorlar. 

C. ŞEFİK KOLDAŞ