Yaşadığımız olaylara doğru teşhis koymak için gerçeği tüm çıplaklığıyla görmek benim bildiğim en doğru yoldur. O nedenle TBMM’deki Kürt kökenli milletvekillerine ve onların partisi DEM’e uzatılan çiçek durup dururken nereden çıktı sorusuna doğru yanıt vermeliyiz:

Hikâye eylül ayının son günlerinde Erdoğan’ın Bahçeli’yi evinde ziyaretiyle başladı. Nitekim ertesi gün Bahçeli, gazetecilerin “1 Ekim günü DEM milletvekilleriyle TBMM Genel Kurulu’nda el sıkışmasına” ilişkin sorusunu yanıtlarken “cumhurbaşkanının kendisine bir görev verdiğini, o nedenle DEM’lilere gittiğini” itiraf etti. 

Hatta daha sonra bu ifadesini yumuşatarak 6 Ekim tarihli Sözcü gazetesinde çıkan Tarık Işık imzalı haberde (Türkçe bozukluğuna dokunmadan aktarıyorum) şu sözleri söyledi:

“Cumhurbaşkanı TBMM’de dayanışmanın öngörülecek bir davetini sunmuştur. Böyle bir davetten sonra Cumhur İttifakı’nın bileşeni olan MHP’nin genel başkanı olarak Cumhur İttifakı’nın ve ve Türk milletinin cumhurbaşkanı olarak görevini üstlenmiş bu şahsın çağrısına adım atmak bana düşen en önemli görevdir. Eğer bu çağrıya Cumhur İttifakı’nın bileşeni olan MHP bir adım atmazsa diğerlerinden bir şeyler beklemek hakkı doğmaz. Fikirlerini kabul etmediğim, yıllardır Türkiye’nin birçok konusunda PKK terörünün uzantıları şeklinde ifadelerde bulunanların yanına gitmek suretiyle ellerini sıkmam bu çağrıya dayalı bir kaynaştırıcı, birleştirici ve Türkiye Partisi olma vasfının işareti olarak görülmelidir.”

Lakin sonra ne olduysa bu sürecin başlamasını Erdoğan’ın istediği gerçeği gözden kaybedilmeye çalışıldı ve sanki her şey Erdoğan’ın değil de Bahçeli’nin inisiyatifiyle başlamış gibi tartışılmaya başlandı.

Önce bunu yazıyorum çünkü bu gelişmeleri “85 milyonun kardeşliğini tekrar kurma” iddiasıyla açıklamak bence gerçekçi ve samimi değil. Gerçekçi olan, Erdoğan’ı tekrar cumhurbaşkanı seçtirebilmek için anayasayı değiştirecek milletvekili sayısını DEM’lilerden sağlamak hesabıdır.

Durumu böyle görünce her şey açık açık ortaya çıkıyor. 

Ve anlaşılıyor ki Erdoğan, DEM’lilerden yeni anayasa projesi için sağlam ve yeterli destek alınmadığı takdirde bu “kardeşlik” hikâyesinin sonuç vermesi mümkün değildir.

Ancak DEM Partisi şimdilik değinmese de sıra anayasaya gelince çuvaldaki turpları ortaya çıkaracaktır. O turplar arasında, Türkiye Cumhuriyeti’nin üniter devlet yapısından federal bir devlete dönüşmesi gibi en uç isteklerle başlayıp Kürtçenin de eğitim dili olarak kabul edilmesi anayasadaki “vatandaşlık” tanımının değiştirilmesi, -adı öyle konmasa da- Kürtlere “ayrıcalık” (imtiyaz) sağlayacak bazı haklar verilmesi gibi talepler bulunacaktır. 

Bu taleplerden hepsini değil, birini bile kabul edecek partinin siyasi hayatımızda varlığını sürdürmesi mümkün değildir.

O nedenle Erdoğan’ın yeni bir anayasa projesinin gerçekleşmesi saydığım nedenlerle de imkânsız gibi görünmektedir.

Dahası... Sayalım ki Erdoğan, DEM’den gelecek isteklerin bazılarına “Evet” demeyi göze aldı. O takdirde Cumhur İttifakı’nı yaşatmak ya çok zor veya imkânsız olacaktır.

Özetle şunu söylemek istiyorum ki Türkiye’de yaşayan 85 milyonu aşkın vatandaşımızı kaynaştırmak için konuyu gizli hesaplar üzerine değil, “kardeşliği” içtenlikle isteyen siyasi liderlere ve partilere ihtiyaç var.