İnsanın yalnız kendi içini dinlediği anlar vardır...
Bu an öyle bir an...
Yılbaşı mahmurluğu henüz daha geçmemiş.
Etraf sessiz.
Dört yanım suyla, denizle çevrili.
Ada’dayım.
Önümde yapraklarını dökmüş koca bir çınar duruyor...
Ayaklarımın dibinde ise bir tekir kedi, usulca bacaklarıma sürtünerek dolaşıyor.
O da belli ki bu ıssız sabah vakti kendine bir dost arıyor.
Aklıma, Nâzım’ın yok olup giden zamana meydan okuyan o “yaşam dolu” harikulade dizeleri geliyor:
“Su başında durmuşuz,
çınarla ben.
Suda suretimiz çıkıyor,
çınarla benim.
Suyun şavkı vuruyor bize,
çınarla bana.
Su başında durmuşuz,
çınarla ben, bir de kedi.
Suda suretimiz çıkıyor,
çınarla benim, bir de kedinin.
Suyun şavkı vuruyor bize,
çınarla bana, bir de kediye.

Su başında durmuşuz,
çınar, ben, kedi, bir de güneş.
Suda suretimiz çıkıyor,
çınarın, benim, kedinin, bir de güneşin.
Suyun şavkı vuruyor bize,
çınara, bana, kediye, bir de güneşe.

Su başında durmuşuz,
çınar, ben, kedi, güneş, bir de ömrümüz.
Suda suretimiz çıkıyor,
çınarın, benim, kedinin, güneşin, bir de ömrümüzün.
Suyun şavkı vuruyor bize,
çınara, bana, kediye, güneşe, bir de ömrümüze.
Su başında durmuşuz.
Önce kedi gidecek,
kaybolacak suda sureti.
Sonra ben gideceğim,
kaybolacak suda suretim.
Sonra çınar gidecek,
kaybolacak suda sureti.
Sonra su gidecek
güneş kalacak;
sonra o da gidecek...
Su başında durmuşuz.
Su serin,
Çınar ulu,
Ben şiir yazıyorum.
Kedi uyukluyor
Güneş sıcak.
Çok şükür yaşıyoruz.
Suyun şavkı vuruyor bize
Çınara, bana, kediye, güneşe, bir de ömrümüze....”

***

Bu gri yeni yıl sabahında güneş yok gerçi.
Ama su, çınar, kedi, ben ve ömrümüz...
Bir yeni takvim yaprağını daha çevirirken Nâzım’ın dediği gibi;
“Çok şükür yaşıyoruz.”