BAŞÖRTÜSÜ kavgasını
kadınlar değil erkekler verdi. Bir
yanda tutuculuğu kapitalizmin
ekonomik, sosyal ve siyasal sistem
mücadelelerinden alıp bir bakıma
daha kolay ve hazırlop din alanına
çeken erkek kavgacılar vardı, bir
yanda da onların yobazca saç
örttürme tutkularını seyreden masum
meraklılar. Türban serbestliği için saç
saça dövüşen kadınlar da görmedik,
henüz televizyon ekranlarında ve
geceyarısı panel sohbetlerinde yüz
gösteren genç “mücahide”ler yeni
yeni ortaya çıkmaktalar, Avrupa taklidi
ve haminnelik karışımı postmodern
tavırlarıyla.
Belki, artık pantolon giyip giymeme
konusunda modacıların katılımıyla
renklendirilmiş kadın yoğunluklu
ilericilik-gericilik kavgaları da herhalde
yeniden görülebilecek.
Sosyal, ekonomik ve siyasal
evrimlerin kılık kıyafet alanına
yansıması her zaman ilginç olmuştur.
Fes ve şapka konusunun bizim yakın
tarihimizdeki yeri ve önemi kolay
unutulabilir mi?
O konuda gözden kaçırılmaması
gereken ilginç bir nokta daha var:
Türban konusuna kadınlardan çok
erkeklerin öncülük etmesine karşın,
fes-şapka konusundaki “devrim”de
kadınların pek dikkate değer bir
katkısı olmadı. Daha doğrusu,
kadınların toplum yaşamındaki
ilericilikleri kıyafet gibi bir alanda
değil, çok daha somut ve anlamlı,
hem de üstelik rizikolu bir alanda tarih
sayfalarına geçti: Anadolu kadınlarının
İstiklal Harbi’ndeki özverileri,
katlanışları ve dirençleri türban
alanındaki çekişmelerle aynı zeminde
yan yana konabilir mi?
Ya ezeli analık ve analar?
Tuhaftır, bir kavmin kuzeydoğu
Asya’dan kopup on yüzyılı aşkın
bir tarihten ve geniş coğrafyaya
yayılmış bir göçten sonra burada
karar kırıp devlet kurması size
ilginç gelmiyor mu? “Anatolia”
Grekçe anlamı da olan bir yer adı,
onu “Anadolu”ya çevirmek oraya
ana eteğine tutunurcasına güçlü
kararlılıkla sarılışın belirtisi değil
midir? “Ana” ve “dolu” sözcüklerinin
bu tutunuşta yadsınamaz bir payı
olduğunu söylemek pek çocukça bir
yorum mu olur? “Semantik” başta
olmak üzere başka bilim alanlarına da
kaymak çok mu hafiflik sayılmalıdır?