BAŞLIK, çok klasik ve kimimize abartılı gelebilir. Bundan ötürü omuz silkip şu yazılanlara hiç aldırış etmeyebilirsiniz. Ama sakın ha, çünkü konu hepimiz için önemli ve kritik: Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin, her ne pahasına olursa olsun, mutlaka yaşatılması herkesi ferahlatacak.
KKTC’nin kurulması, özde ilgili taraflardan hemen hemen hepsi yararına büyük ölçüde çözülmüş olmakla birlikte, süründürülen “Kıbrıs sorunu”nun sağlam sonuca bağlanması açısından gerçekleştirilmiş son derece yararlı bir adım olmuştur. Böyle olduğu için, bu devletin uluslararası alanda bütün öbür taraflarca eksiksiz biçimde resmen “tanınması” gerekiyor. Tanınmalı ki, güney komşusu olan ve aslında adadaki “Rum toplumunun devleti” sayılması gereken “Kıbrıs Cumhuriyeti” ile eşit düzeyde bir “iyi komşuluk ve saldırmazlık paktı” imzalayabilsin. Evet, KKTC öyle bir pakt metni hazırlayıp yürürlüğe sokulmasını ve sürecin başından beri “garantör” olarak bilinen devletlerce “güvence” altına alınmasını önerebilir. Böyle bir barış paktının imzalanması mantıken güneydeki “Kıbrıs Cumhuriyeti”nin kuzeydeki devletin adına benzer biçimde “Güney Kıbrıs Yunan Cumhuriyeti” adını almasını gerektirse de, bu güçlük onur kırıcı yollara başvurmadan “iyi komşuluk ve saldırmazlık paktına” eklenmek üzere açıklama niteliğinde duyarlı üslupla kaleme alınmış bazı hükümlerle aşılır ve imzacı taraflar siyasal ya da hukuksal ilkelere uygun davranma yükümlülüğü altına alınır ya da kendiliklerinden girebilirler.
Bütün bunlar, iki devletli çözümün ille federatif ya da konfederatif çarelerin sonsuzluğunda kaybolmasını önlemek içindir. İki devletli çözümün bu yumuşak türünü seçenler, hem türün eskiliğinden güç almakla birlikte barışçılığa dayalı uygarca bir yaklaşımı çağdaş yöntemlerle kolaylaştırarak dünden kalma takıntıları çözecekler, hem de yeni sorunların oluşmasını önleyeceklerdir.
Kıbrıs’taki iki devletliliğin bu tür akılcılığı, emanetlerin kutsallığını katmerlendireceğe benziyor.