YERYÜZÜNÜN çeşitli köşelerine serpilmiş olan Kıbrıs Türkleri önümüzdeki hafta adada bir araya gelip ortak sorunlarını konuşacak. Serpiliş, gezinti için değil, küstahlıktan ve zulümden uzaklaşmak içindi. Ağır gündemli kongre, yıllarca sürmüş bir uzaklaşmadan sonra, çok şükür, eskinin sıkıntılarına ve ezilişlerine değil, kendilerince yönetilen egemen, özgür bir devlete, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nedir. Bunun değerini bilmek gerek.
Hele Doğu Akdeniz’in kazandığı siyasal ve ekonomik önemden sonra bu değer daha da artmıştır. Böyle bir önem KKTC ile Türkiye’ye ciddi eşgüdüme ve işbirliğine dayalı bir ortak sorumluluk yüklüyor.
Her şeyden önce güvenlik ve savunma mekanizmasının son zamanlarda yaşanan yargı süreçleri dolayısıyla yaşanan hırpalanışın olumsuz etkileri kesinlikle giderilmeli ve Akdeniz’deki Türk deniz gücü vazgeçilmez ağırlığını sürdürebilmelidir. En azından bölgedeki deniz dibi enerji kaynaklarının güvenlikli araştırılması ve tacizden korunması için ihtiyaç var. Deniz hukuku alanında da araştırma sahalarının paylaşımında son derece dikkatli davranmak gerekiyor.
Bütün bunların sağlam bir zemine oturtulması, en başta yeni kurulmuş devletin statüsüne de berrak ve kesin bir nitelik getirmeyi kaçınılmaz kılmaktadır. Hâlâ bir “Kıbrıs sorunu” mu var? Dil alışkanlığı, olayların akışıyla ortaya çıkmış iki ayrı devletin yan yana gelerek birlikte kararlaştırabilecekleri bir komşuluk ilişkisinin kâğıda dökülmesinden başka sorun kalmadığını görmekten hep mi alıkoymalıdır? Yoksa, ortalıkta bir “sorun” sözünün dolaştırılıp durması işsiz kalmış dünya diplomatlarına meşgale bulmak için mi sürdürülmektedir?
Bu belirsizliği gidermek için, daha fazla vakit kaybetmeden, Türk tarafı Kuzey Lefkoşa ve Ankara olarak ortak bir çalışmayla adadaki iki devletin iyi komşuluk ve belirli işlevlerde işbirliği ilkelerini ortaya koyan bir dosya hazırlayarak bu bitmezliği sona erdirecek noktanın artık konmasını önermelidir.