\n\n\n

Sessiz kollarıyla dokunsa şafağın derinliği...

Mavi bir bulut uçuşsa gözlerinden.

Ansızın kapı açılsa.

Ülkenin eşiği aydınlansa birden.

Soluk alıp vermeler dursa...

Yeşil yapraklar arasından süzülse bir ışık.

Bir çocuk gülümsese.

Yarınlar umut olsa...

Yves Bonnefoy’un dizeleriyle avunurken denizden gelen yosun kokusu, balıkçı motorları, bir bardak demli çay...

Ve kapansa gözlerimiz, bir çizgi belirse, bir patika, çam ağaçları, dallarında kiraz yüklü ağaçlar...

Bırak boşver şimdi sen “Deniz Feneri Kardeşliği”ni, toplanan mangırların bilmem kaç milyon Avro olduğunu, sahte makbuz düzenleyenleri.

Onlara hiçbir şey olmaz...

Şike skandalını da boşver!

Yargı sürecinin hiçe sayılmasını, soruşturma bitmeden “suçluların”açıklanmasını.

***

İlk kez mi oluyor bunlar?..

Haydi yum gözlerini...

Demokrasi, özgürlük, insan hakları, masumiyet karinesi...

Güldürme beni!

Rüzgâr dağıtırken saçlarını otur bir taşın üzerine...

Denize bak, kuşlara...

Sonra o şarkıyı mırıldan sakın kimse duymasın:

“Taraçalarda koştuğunu görüyordum,

Rüzgârla savaştığını görüyordum,

Ayaz dudaklarında kanıyordu

.........

Kırılışını ve ölü oluşuna sevinişini gördüm

Ey yıldırımdan daha güzel

Beyaz camları kanınla lekelediği zaman”

Bir düş kur istersen... Bir şeyler yaz kareli defterine:

“Uyanıyorum yağmur yağıyor. Rüzgâr işliyor sana... yaralı şaşkın yapraklar içinde. Ansızın kaldırdığın kol açılıyor, tutuşuyor... Hangi artan sis saklıyor benden bakışını? Hangi soluk vuruyor seni, yeraltı ırmağında? Yüzün neden geri gidiyor?”

***

Zindanlardan gelen mektuplar içini acıtıyor, biliyorum... Oğlu Sincan’da F Tipi’nde yatan o annenin çığlığı... Hopa’da yaşananlar... Metin Lokumcu’nun can vermesi... Oğlu tutuklu olan anne Firuze Tekin’in çığlığı... Sincan’da yatan 15 genç...

Firuze Tekin şöyle sesleniyor sana:

“Sincan F Tipi Cezaevi’nde yatan 15 genç var... Bunlar Hopa’da yaşananları protesto ettiler. Toplumsal bir olay. Anayasal haklarını kullandılar, vicdanlarının sesine kulak verdiler.

Sonuç kanıtsız, belgesiz tutukluluk. Bir haftadır Ankara’dayım. Biri açık diğeri kapalı ziyarete gittim oğlum Hikmet’i. Hikmet’in hücre arkadaşı Çağrı’nın annesi de Lüleburgaz’dan ilk kez gelmişti.

Otomatik demir kapıdan içeriye girmeye başladık. Çağrı’nın annesi o kapıda sıkıştı. Bağrışmalara karşın biraz geç gördüler olayı. Kadıncağız yere yığıldı.

15 dakika sonra ambulans geldi. Sincan Devlet Hastanesi’ne kaldırıldı. Pelvis kemiğinde önde ve arkada iki kırık saptandı. Kadın oğlunu göremedi.”

***

Sen bu öyküyü yazabilir misin? Anlatabilir misin? Bu konuyu tartışabilir misin TV’lerde?

Biliyorum kimse görmeyecek, yazmayacak, konuşmayacak bu yaşanan, insanın içini acıtan gerçekleri.

Susacak!

Gözlerini yumacak!

Hücrede bir oğul... Hastanede bir anne...

Durup düşünsen biraz... Mavi tebeşirle çizilmiş evler... Bahçede açan çiçekler... Koşuşturan çocuklar...

Kim bilir nerelerdesin şu saatlerde... Belki Kaçkarlar’da, Hopa’da, Sinop’ta, Taşucu’nda...

Bozcaada’da zeytin ağaçlarının altında, üzüm bağlarında...

Hafif bir esinti var saçlarında... dudakların çatlak, gözlerin nemli...

Beyaz kâğıtlar uçuşuyor havada..

***

Aç gözlerini... Zamanın saatini ayarla şimdi...

Cemal Süreya’nın dizelerini oku çığlık çığlığa:

“Durakta üç kişi... Adam kadın ve çocuk... Adamın elleri ceplerinde... Kadın çocuğun ellerinden tutmuş... Adam hüzünlü... Kadın hüzünlü... Kadın güzel... Güzel anılar gibi güzel... Çocuk... Güzel anılar gibi hüzünlü... Hüzünlü şarkılar gibi hüzünlü...”

Şimdi kalk ayağa... Yürü tek başına...

Düşün!

\n\n