Hırsların en korkuncu, en aç gözlüsü, en doymak bilmeyeni iktidar hırsıdır... Çünkü bu hırs, iktidar sahibinin kendi kanından beslenen bir tutkudur.

***

Sadece siyasetteki iktidar hırsından bahsettiğim sanılmasın:
Siyasal, ekonomik, kültürel, hangi alanda olursa olsun, kimilerinin iktidar hırsı, asla doymak bilmez...
Böyle bir “hırs”, zaten tanım gereği, aklı ve duyguları, yani tüm benliği esir alır...
İçinde bulunduğu varlığı son zerresine kadar tüketip yok edene kadar kullanır, sonunda ancak esir ettiği varlıkla birlikte yok olur.
Bir başka deyişle, iktidar hırsına yenik düşen, onu denetleyemeyen, ona esir olan varlık, sonunda kendisini de yok eder...
İşte iktidar hırsının sınırı da, iktidar sahibinin kendi kendisini yok ettiği tam o noktadır!

***

Öldürücü iktidar hırsının en önemli kaynağı, rekabet ortamında sürdürülmek istenen iktidarın büyüme içgüdüsüdür:
Önce, iktidara gelmek için sürekli büyüyeceksin...
Sonra da iktidarını devam ettirmek için rakiplerine nefes aldırmayacak, onları yok etmek için büyümeyi sürdüreceksin!

***

Ekonomideki ölümcül iktidar hırsı, arzda tekelcilik (monopol) ve talepte tekelcilik (monopson) ile sonuçlanır; girişim özgürlüğünü yok eder.
Kültürdeki öldürücü iktidar hırsı, tekil bir kültür ve sanat yaklaşımı anlamına gelir, empoze edilen kimliğin, ideolojinin her türlü farklı yaratıcılığı engellemesine yol açar.
Siyasetteki ölümcül iktidar hırsı ise önce sadece kamuyu kapsayan otoriterlik, sonra özel hayatların da bütün alanlarına egemen olan totaliterlik ile sonuçlanır...
Ölümcül hırsların en korkuncu, en acımasızı, en umarsızı, siyasal hırstır, çünkü son yok olma noktasından önce ulaştığı totaliterlik, ekonomik ve kültürel bütün yaşam alanlarını da kapsar; insanlara nefes alacak hiçbir yer bırakmaz!
Elbette bu korkunç ve ölümcül siyasal hırsın sınırı da, sahibinin de yok olduğu, yani iktidarı kaybettiği, özgürlüğün ve demokrasinin kazandığı noktadır.