Bizi seven erkekleri çok iyi tanıyoruz. 

Öyle çok seviyorlar ki bizi, elleri, yumrukları, baltaları, silahları, halatlarıyla gösteriyorlar aşklarını..

Yemek fazla tuzlu olduysa bir tokatla takdirlerini yapıştırıyorlar…

Telefona gelen mesajlardan kuşkulanıp o derin sevgilerini göstermek için bedenlerimizi morartıyorlar…

Çocuklarımızın önünde, bize sarsılmaz sevgilerini tehdit, baskı ve dayakla her gün ispatlıyorlar…

Eğer ayrılmışsak onlardan, sokağımızda köpek gibi dolanıp hakaretler ve hırpalamayla aşklarını pekiştiriyorlar. 

Tedirginlik, kaygı ve korkularımızdan besleniyor aşkları…

Akşam bastırdığında sokakta yürürken sıklıkla arkamıza bakmamız, bir an önce eve girmeye çalışmamız, kapıyı sıkı sıkı kitlememiz erkek onurlarını okşuyor. 

Bazı geceler sarhoş kapıya dayandıklarında, komşuların fısıltılı heyecanlarını duyuyoruz. 

Ve kimsenin polisi aramak için parmağını oynatmamasını…

Uzaklaştırma kararları, tedbirler, isyanımız, imdat çığlıklarımız, yüksek sağır duvarlara çarpıp dağılıveriyor…

Ailemiz, komşularımız, mahallemiz, karakol, mahkeme salonları sessizlik içinde, sıradaki ‘çok sevilerek öldürülen kadını’ bekliyor. 

Sıradaki kadın hep çok sevildiği için ölüyor. 

En çok da onsuz asla yaşayamayacağını düşünen ve pekala yaşayan erkeklerin elinde…

‘Aşk’ adını verdikleri canavarca hissi, barbarca uygulamak için saldırıyorlar. 

Bizi seven erkekleri o kadar iyi tanıyoruz ki…

O ‘sevgiden’ kurtulmak için canımızı vermemiz gerekiyor…

Hatice Tusu ve ‘çok sevildiği için öldürülen’ binlerce kadına…