Son yaşadığımız acılar Kürt sorununa ilişkin aklımızı başımıza getireceğine tam tersi oldu, ipin ucunu tümden kaçırdık. Hayatta hiçbir karşılığı olmayan bir sürü ıvır zıvır öneri havada uçuşuyor. Partiler, kurumlar, insanlar birbirleriyle kavgalı; sesi en gür çıkanın kavganın galibi olacağı sanısıyla herkes giderek anlaşılması olanaksızlaşan söylemlerle bağırıp çağırıyor. Sorun böyle mi, bu harala gürele içinde mi çözülecek?

***

“Barış” kavramının bile içini boşaltmayı başardık. Bunu başarmamız hiç de zor olmadı, çünkü zaten başından beri yaşadığımız belanın adını doğru dürüst koymayı becerememiştik. “Terör” diyorduk söz gelimi. Ne biçim bir “terör” ise yaklaşık 30 bini “terörist”, 10 bini de asker, polis, sivil yurttaş olmak üzere 40 bin insanımızı yitirmiştik. Bir yandan “bu bir savaş değildir” diyor, ama öbür yanda “barış” istiyorduk. Nasıl olacaktı bu?

Yakın dünya tarihinde hiçbir ülkede “terör” denilen “tedhiş” hareketleri bizdeki kadar cana mal olmamıştı. En tanınan terör örgütü olan “Euskadi Ta Askatasuna” – ETA (Vatan ve Özgürlük) İspanya’da 20.10.2011 günü silah bıraktığını açıkladı. 1959 yılında Franco Diktatörlüğü’ne karşı kurulan örgütün 1968 yılından bu yana neden olduğu toplam insan zayiatı 849’du.

1969 yılında ortaya çıkan ve 2005 yılında silah bıraktığını açıklayan ayrılıkçı İrlanda Cumhuriyet Ordusu’nun (Irish Republican Army – IRA) yol açtığı insan kaybı ise ETA’nınkinin çok daha altındaydı.

Bu örnekler İtalyan “Brigade Rosso” (Kızıl Tugaylar), Alman “Rote Armee Fraktion” (Kızıl Ordu Fraksiyonu) gibi örgütlerle çoğaltılabilir.

Bunlar terör örgütleridir.

***

İlk kim dile getirmişti, anımsamıyorum ama “düşük yoğunluklu savaş” PKK ile sürdürülen mücadeleye ilişkin doğru ve gerçekçi bir tanımdı. Dünyadaki başlıca örnekleri arasında Uruguay’da “Tupamarolar” (1962-1985), Peru’da 1980-1992 yılları arasında 70 bin insanın ölümüne neden olan “Aydınlık Yol” (Sendero Luminoso) ve Sri Lanka’da Tamil Kaplanları (1976-2009) ile yürütülen mücadeleler sayılabilir.

Terörist faaliyetleri de bir eylem aracı olarak gören bu örgütlerin tümü devlet güçleri tarafından ortadan kaldırıldı. Bunların ortak özelliği halk içinde geniş bir destek bulmuş olmalarıydı. Yukarıdaki her üç ülke örneğinde de devletler kendilerine karşı ilan edilen savaşa savaşla karşılık verirken, aynı zamanda da halkın, bu örgütlerin “daha fazla özgürlük”, “daha fazla demokrasi” gibi talepleriyle özdeşleşen isteklerini karşılayarak, onların tabandan beslenme kanallarını kuruttular.

Zaman içinde bu ülkelerde hayat normale döndü; öyle ki Uruguay’da 2009 yılında yapılan devlet başkanlığı seçimlerini eski bir Tupamaro üyesi olan José Mujica kazandı.

***

Türkiye’de devlet başından beri PKK ile mücadeleyi “terorizmle mücadele” olarak değerlendirdi, mücadelesini bu değerlendirme temelinde yürüttü. PKK ise 1984 yılından bu yana en az beş kez “ezildi” fakat her seferinde daha da güçlenerek doğruldu. 30 bin militanını yitirmesine karşın hâlâ savaşını sürdürüyor olması, özellikle de yurtiçinde kamplar kuracak ölçüde özgüven kazanması onun bölgede görece geniş bir halk desteğine sahip olduğunu gösteriyor.

Halkı suçlama yanlışlığına düşmeden bu gerçek dikkate alınmalı, Türkiye iktidarı, muhalefeti, sivil toplum kuruluşları ve insanlarıyla bölge halkını bu desteğe yönlendiren koşulların bir an önce değişmesi yolunda kafa yormalı, çözümler üretmelidir.

Bu ise gerçeklere göz kapatarak, bağırıp çağırarak, mahalle çocuğu ağzıyla sağa sola sataşarak altından kalkılacak bir görev değildir. Unutmayalım, sorunun adı doğru konmaz, tanımı doğru yapılmazsa doğru çözüme de varılamaz. Kavramlardan korkmayalım.

Türkiye hepimizin biricik yurdudur. Gözümüzün bebeği gibi sakınılası, sevgilimiz gibi sevilesi bir ülkedir.

Aklımızı başımıza devşirip Türkiye’ye layık olmaya çalışalım, derim.