Başkalarını bilmem ama ben Kılıçdaroğlu’nun nihayet Tunceli’yi Dersim diye selamladığı konuşmayı TV’lerde izler, medyadaki açıklamalarını okurken önce rahatladım… Sonra?

Neden mi: Öncelikle belirteyim; yüzde 40’ın üzerinde oy bekliyor.

AKP’yi durmadan yüzde 45’lerde, hatta üzerinde gösteren anketlerden sonra, ana muhalefetten yüzde 40’ları ha yakaladı; ha yakalayacak diyen bir açıklama elbette rahatlatıcı etki yapıyor.

Rahatsız edici öğe ise, bir süredir üzerinde durduğum “bir sorunla” ilgili.

İsyanları oynayan, taş ile molotof bombaları arasında gidip gelen Kürt sorununu partiler nasıl çözeceklerini bir türlü söylemiyorlar.

Duyarlı bir konudur, uluorta olası öneriler açıklanmamalı gibi gerekçeye sığınıyorlar.

Şeffaflıktan dem vuruyor, halkın söylenenleri mantık süzgecinden geçirerek doğru yolu göstereceğine inandıklarını yineleyip duruyorlar; lakin Kürt sorununa çözüme geldi mi sıra. Stop!

İçeriği boş birtakım söylemlerle beklentileri geçiştiriyorlar.

Oysa, Kürt sorunu her sorunun üstünde bir sorun. İşsizliği; yatırım yaparak, yeni iş alanları açarak çözebilirsiniz.

Ne ki ülkenin üniter yapısı bozulursa, eski haline dönüştüremezsiniz.

***

Doğrusu dünlere kadar üniter devleti kurmakla övünen CHP’nin Genel Başkanı’ndan; mitinglerde, hiç değilse Kürt sorununu çözeceğine işaret eden kimi ögesel değinmeler duymayı bekledik. Ama olmadı, olmuyor.

Tunceli’de (Dersim’de) bu konuda, yine sade suya tirit konuşmasında “Size sözüm var” diyor: “Bedeli ne olursa olsun kardeş kavgasını bitireceğim. Bu coğrafyaya barış getireceğim. Bu ülkede herkesin barış içinde, huzur içinde yaşadığı bir düzeni kuracağız.”

Kılıçdaroğlu’nun bu sözlerini; kafasında veya parti genel merkezi kasasında, soruna çözüm içeren ancak bugün açıklamayı istemediği planlar, projeler var diye yorumladım.

***

Uzun sürmedi. Rahatlamam, rahatsızlığa dönüştü birden.

Mitingde, çözüm olanaklarını da saptadıkları izlenimi veren Kılıçdaroğlu; o gece 32. Gün programında sorunu “Siyaset kurumunun oturup düşünmesi lazım. Parlamentoda (tabii seçimden sonra) grubu olan partilerde ‘âkil adamlar’ bir araya gelirler ve bu sorunu çözmeye çalışırlar” dedi. Topu başka yönlere attı.

AKP liderini bu konuda açıklamaya zorlamayan CHP Genel Başkanı’nın Kürt sorununa bulduğu çözüm buydu!

***

Seçmenin asıl ilgilendiği konuları gerektiği ölçüde kavramadığını saptamış CHP Genel Başkanı.

Vaatlerinden tek ses getiren, baş sıradaki ünlü aile sigortasını nedir, ne değildir diye gerektiği ölçüde anlatmadıklarını, bu nedenle konuyu topluma anlatabilmek için TV reklamlarına ağırlık vereceklerini söylüyor.

Bu da, bir biçimde RTE’ye laf yetiştirmekten partiye oy getirmesi olası önemli bir öğeyi yeterince anlatamadıklarının itirafı.

***

1950’den beri hemen bütün seçimleri izledim.

Bugüne kadar gelip geçen seçimlere Kürt kökenli, Alevi pek çok kişi girdi, milletvekili oldu.

Cumhurbaşkanlığı’na, Başbakanlık’a kadar devletin hemen kademesinde görev yaptılar.

Bugüne kadar Kürt-Türk, Sünni-Alevi ayrımı hiçbir zaman seçimlerin temel konuları olmadı.

Özal, Kürt olduğunu, Erdal İnönü Kürt kökenli olduğunu söyledi.

Özal Başbakanlık’a, Cumhurbaşkanlığı’na kadar yükseldi.

Ama ne Özal ve Erdal İnönü ne de başkaları kökenlerini seçimlerde malzeme yapmadı.

***

Bugün ana muhalefet lideri Dersimli olmakla övündüğünü söylüyor.

RTE, kökeninin Gürcü, eşinin Arap olduğunu iftiharla açıklıyor.

Evet ama; Kürt’üm, Gürcüyüm, Arapım diyenler, etnik kökenlerini söylerken Türk’üm, Türkiyeliyim demek gereğini neden duymuyorlar?

ABD toplumunu oluşturanlara; İtalyan, Alman, İrlandalı kökenden gelenlere sorulduğunda; soruyu Alman, İtalyan, İrlandalıyım diye değil; “Ben Amerikalıyım” diye, üstelik Amerikalı olmaktan kıvanç duyduğunu vurgulayarak yanıtlıyor.

Bizde ise ayrışmaya malzeme!

Biri diyor Kürt sorunu yok, Kürtlerin sorunları var.

Diğeri sorunun varlığını kabul ediyor ama çözümü bir araya gelecekleri kuşkulu; âkil adamlara havale ediyor.

Şimdi gel de ünlü bir şiirin bir dizesini anımsama:

“Ümitler döndü iğdeye / Sür eşeğini Niğde’ye!”