Yine karşılaştık okurumla...

“Bugünkü yazınız çok güzel” dedi...

“Bugün yazım yoktu ki” diyemedim...

*

“Yani bu kadar güzel olur...” diye ekledi...

“....!”

“Hakikaten yani...”

Yazmadığım yazının yorumunu da yaptı:

“Doğruya doğru...”

*

Aziz Nesin’e “Spor yazısı dalında” üstün başarı ödülü vermişlerdi... “Ben ömrümde hiç spor yazmadım” diye ödülü geri çevirmişti...

*

Okurum, yazmadığım önceki günkü yazıyı anlattı bana:

“Dokundurmuşsunuz...”

“......!”

“İnce ince bir bakıma...”

“......!”

Giderken arkadan seslendi:

“Arkanızdayız...”

*

Biz...

Gazeteciler...

Gecelerimiz sizin gecelerinize benzemez...

Günlerin marazi, hastalıklı, acılı, ölümlü, kanlı, azap verici olayları bizim parçamızdır... Herkes uyurken yastığında, gecelerin karanlığında birer kâbus olup yapışırlar yakamıza...

İrkiliriz...

*

Kendi yaşamlarımızı yıka yıka gideriz, farkında bile olmadan...

Dört bir yanı dolanır da zihnimiz, kendi dünyalarımız bizsizdir...

Doktorların bulamadığı sancılarımız vardır...

Yol arkadaşlarımız, eşlerimiz, aşklarımız, sevdalarımız, yaralı duygularımızın ve içinde bulunduğumuz kavgaların darbelerini paylaşmaya dayanamazlar...

Terk ediliriz...

Kalabalıkların ortasında yapayalnızız çoğu zaman...

*

Dostumuz kim?..

Düşmanımız nerede?..

Bilemeyiz...

Namuslusu çok az kalmış şu koca toplumda, her kabahatlinin, her hırsızın, her soyguncunun, her suçlunun hedef tahtasında olan biziz...

İtiliriz, kakılırız...

Vuruluruz...

“Vurulduk ey halkım unutma bizi” diye diye can verenlerin arkasında kalanlarımız... İhanetlerin, korkaklıkların ve unutulmaların kemiklerdeki sızısını yaşarken görürüz...

Yanarız...

*

Tüm bunlar niçindir?..

Niçin?..

*

Tek derdimiz vardır bizim:

Şu yıkım ve ihanet günlerinde... Kaderin sırtımıza yüklediği vebalin altında yıkılmadan ayakta durmak...

Ve bize inanan insanlardan utanmamak...

*

Bunun için...

Feda olsun deriz...

Gecelerimiz, gündüzlerimiz, yuvalarımız, sevdalarımız, etimiz, canımız, kanımız...

Feda olsun...