Kimi geceler sabaha karşı uyanırım...

Henüz yanarken sokak lambaları...

Tam sancılarının arttığı saatler, hastaların...

Elim yanaklarıma gider...

Bakarım...

Rüyamda ağlamışım...

*

İnsanlar giriyor rüyalarıma...

Babalar asık suratlı...

Bir duvarın dibinde, duvar kadar sessiz...

Kasketlerini dizlerine geçirmiş, çömelmişler poyraza karşı...

Kızıyorlar, kızmışlar...

Ama neye kızdıklarını söylemeden ve neye kızdıklarını bilmeden...

*

Kimi zaman analar görüyorum rüyalarımda..

Omuzları çökmüş, saçları dağınık, çıplak ayakları...

Silah sesleri gelen bir dağın eteğinde, sağa sola koşuyorlar...

Avuçlarında kanamayan delikler var...

“Kim bunlar?..”

“Analar...”

“Avuçları niye delik?..”

“Kurşunları tutmak istiyorlar...”

Ama tutulmuyor kurşunlar...

*

Ağlayan çocuklar giriyor rüyalarıma...

Mamasız...

İlaçsız...

Ve babasız...

Ağlıyor çocuklar, sancıları var...

Gençler görüyorum...

Avare, şaşkın...

Hayal kura kura yıllarca koştuktan sonra...

Bir ihanetin farkına varmış da...

Yıkılmış genç yüzlerinde ne sevginin izi var, ne umudun belirtisi ne zerresi aşkın...

*

Dört bir yanda sanki savaş yanar...

Duman içinde şehir...

Bir koşturmaca, bir can pazarı...

Kaldırımlarda düşmüş insanlar...

Ve ben çaresiz...

Bir sokak kahvesinde, daha dün gece yandım...

*

Sabaha karşı uyanırım...

Sokak lambaları daha yanarken...

Silerim yanaklarımı...

Bakarım...

Rüyamda ağlamışım...

\n