Kırmızı yaldızlı davetiyemi alayım...

Masamın en görünür yerine koyayım...

Gelip gidene “Yine çağırdılar, mecburi gideceğiz yani” diyeyim...

Görmeyenleri arayıp “Yukarıdaki resepsiyona davetliyiz, telefonum kapalıysa demek ki resepsiyondayım” diye haber vereyim...

*

Berberime gideyim...

Berberde “Resepsiyona çağırdı, biraz çabuk olsun” diyeyim...

Resepsiyon tıraşımı olayım...

Enseme ayna tutsunlar, arkadan kafam nasıl gözüküyor göreyim...

*

Oradan mağazaya geçeyim...

Smokinlere bakayım...

Çift yırtmaçlı olsun, öne eğilince kalçalarım yarım karpuz gibi domalak domalak oluyor mu, aynada göreyim...

Tezgâhtar kıza “Yukarıdaki resepsiyon için” diyeyim...

*

Resepsiyon anı geldi...

Köşk’ün kapısından gireyim...

Bana selama durduğu için nöbetçi askere gülümseyerek sağ elim cebimde hafifçe başımla selam vereyim...

Cümle kapısından gireyim...

*

Bu memleketin namuslu, şerefli, itibarlı, muhterem ve değerli insanları ile birlikte el sıkma kuyruğuna gireyim...

Adım adım ilerleyeyim...

Dışarıda “Bunlar Türkiye’yi berbat ettiler” dediğimi unutup, önümdekine arkamdakine utanmadan “Ne kadar da yakışıyorlar buraya” diyeyim...

Yarabbim şükürler olsun, kurban olayım...

El sıkma sırası bana geldiğinde, kalçalar hafif sağa sola sallanarak ilerlerken ilk üç adımda öne doğru 45 derece... İkinci üç adımda 60 derece eğileyim...

90’dan fazla eğilince, sıkılacak eli görmeden arkadaki duvara toslamamak için gözlerimle tepeden tepeden hedef eli göreyim...

İşte o an...

Muhterem eli tutayım...

Sıkayım...

45 derece ile 90 derece arasında üç defa eğilip kalkayım, eğilip kalkayım...

“Hürmetlerimi arz ederim” diyeyim...

“Size duacıyız beyefendi hazretleri” diye ekleyeyim...

Kanguru yavrusu gibi üç kez sağa doğru zıplayarak tam First Lady hanfendinin önüne geleyim...

Eğileyim...

*

(Fazla eğilince kafam ayaklarımın arasına sıkışır kalır diye, öyle çok da eğilmeyeyim...)

*

İyi de...

Resepsiyona çağırmadılar bizi...

Eee ben ne diyeyim?..

\n