Düşmeli yola...

Bir ihaneti anlatmaya giriyoruz bugün...

Dillerimizde şarkılarımız olacak...

Ellerimizde küçük bayraklar...

\t\t*

Hadi çocuklar..

Dertliyiz...

İçimizde bir hüzün...

Bir cennet ülkenin aydınlık yüzlü, başı dik, gururlu, şen ve mutlu bireyleri olmak yerine... İlkelliğin ve çağdışılığın bataklığına yuvarlanmış bir talihsiz yurdun üzgün insanları olarak...

Başımızı Afyon mermerinden sabır taşlarına vurmaya gidiyoruz...

\t\t*

Hadi çocuklar...

En büyük esarettir korku...

Nereye gitseniz, hücreniz sizinledir...

Her adım attığınızda, zinciriniz sizinle gelir...

Karanlığın içinde kalırsınız...

Açamazsanız eğer, en zifiri zindan gözlerinizdir...

\t\t*

Küçük bayraklarınızı alın...

Ve koca yüreklerinizi...

Şarkılarımız vardı bizim:

“Güneş ufuktan şimdi doğar...”

Güneş gibi olmalı bugün...

\t\t*

Hadi çocuklar...

Mesele siyasi değildir...

Bunun bir istila, bir yok ediş, bir bitirme, bir silme, bir tüketme, bir yıkma olduğunu hâlâ bilmeyen mi var?..

Yoksa ne istersin kitabımdaki fotoğrafından, Mustafa Kemal’in?..

Ya da niçin ona giden kır çiçeklerini bile vurdular?..

\t\t*

Hadi çocuklar...

Çiçek çiçek açın bulvarda...

Papatyaları, karanfilleri, menekşelerisiniz bu toprağın...

Renk renk...

Bizler; ezik, yoksul, geri kalmış bir ülkenin bireyleri olmak istemiyoruz sadece... Çocuklarımız aydınlık ufuklar yerine, karanlığa yürüsünler istemeyiz...

Yine günlerden; aydınlık hayallerimizi geri isteme günüdür...

İstemezsen...

Mustafa Kemal asıl o zaman ölür.

\t\t*

Yüzümüz ışığa dönük...

Şaşırmadan yürümeliyiz ışığa doğru...

Onun için karanlığın hedefinde ışığımızı söndürmek var...

Sönmesin...

Haydi çocuklar...

Bayraklarınızı alın gelin...