Sevgili,

Düşününce tüylerim diken diken olarak fark ettim. 12 Mart muhtırası verileli 50 yıldan fazla olmuş. Bugün artık acılar solmuş, zaman yassılaşmış, sen artık imkânsız olmuşsun. Ben yok olmanın eşiğine gelip dayanmışım. Artık hapishane yıllarımızın elli yılı aşkın kıdemi var.

Hep hayıflanmışsındır “Zamanında not tutsaydım da ben de anılarımı yazsaydım, bende ne hikâyeler var” diye.

Haklıydın. Ziyaret kuyruklarında beklerken sıkıyönetim adliye koridorlarında turlarken, bir yandan içerideki kocayı kollar, bir yandan oğlanı büyütürken, asıl ilginç olanı ailenin temel direği Mine Sirmen’in hapishane anılarıydı. 

***

12 Mart döneminde Uğur onların bir bölümünü, yani tutuklu eşlerini yazdı. Seninkileri de fırsat düştükçe, ben yazacağım artık. Senin hapishane anıların da benimkiler gibi zaman zaman kahkaha doludur. 12 Mart’taki ilk hapishane anın öyle mesela.

22 Haziran 1972 günü 1. Şube ekiplerince, Madanoğlu davasından İstanbul Emniyeti’ne götürüldüğümüzde Ankara sıkıyönetimi tarafından istendiğimiz belirtilmişti. O günü ve geceden sonra ertesi gün de 1. Şube’de geçirirken bir an önce Ankara’ya gönderilmemiz için başvuruda bulunmuş, nihayet ertesi akşama doğru ücretini bizim cebimizden vereceğimiz bir otobüsle Ankara’ya gitmemize karar verilmişti.

Akşamüstü, Sansaryan Han’dan otübüsle Sirkeci’de araba vapuru iskelesine hareket ettik. Gözaltında olanlara kelepçe falan vurmadan her birinin yanına bir sivil memur oturtarak yola çıkarılmıştık. Sirkeci’den dünya gözüyle Üsküdar’a şöyle bir baktım. Çokça okumuş olduğum ama bu kez ortasında kendimi bulduğum bir öyküyü, ne yalan söyleyeyim, biraz da endişeyle bir daha okuyordum. Karşıya geçtik. Ben giderken ortaya bir teklif attım. İstanbul’dan gidiyorduk, bir daha ne zaman döneriz belli olmazdı. Birazdan Pendik’ten geçecektik. Pendik’in güzel sahil lokantalarından birinde bir yemek yiyip öyle yola devam etseydik. O sırada biz henüz bilmiyoruk ama VİP tutuklular olduğumuzdan, önerimiz çok kokacağı için rakı içmemek (biz de votka içtik) kaydıyla kabul gördü.

***

Gece Pendik’in güzel sahil lokantası İskele’de yemeğimizi yedikten sonra Ankara’ya hareket ettik.

Ertesi günü de Albay Ali Elverdi tarafından Ankara sıkıyönetimi tarafından tutuklandık ve Mamak Muhabere Okulu’nun bando bölüğünün binasına konulduk. Tabii bu arada sen endişe içinde beni bulmak üzere Ankara’ya gelmişsin ve sonunda da bulmuş, ama saat geç olduğundan görüşme izni alamamışsın. Bir not bırakmak istediğinde kabul etmişler. Sen de geldiğini, geç olduğu için görüşemediğini, İstanbul’a döneceğini bildiren bir not yazmış, sonuna da şunları eklemişsin: “Devrim’i merak etme! İyi ve İdealtepe’de.”

Notu verdikten sonra, nerede olursa olsun, sesinden tanıyacağım avukat hanım yürüyüşünle çıkışa doğru yürürken arkadan bir er telaşla koşup, sormuş:

- Abla komutanım merak etti bu “Devrim iyi, İdealtepe’de ne demek?”

Sen bunca gerginliğin, yorgunluğun üstüne artık dayanamamış ve ünlü kahkahanı patlarak,

- O mu demişsin, Ankara’ya gelirken oğlumuz Devrim’i İdealtepe’ de oturan babaannesine bıraktım da...

Doğan Avcıoğlu’nun çıkardığı Devrim dergisi ve ideal sözcükleri falan bir araya gelince adamlar parola veriyorsun zannetmişler herhalde.

Merak ediyorum elli küsür sene önce patlayan kahkahan, Mamak Muhabere Okulu’nun müracaat kapısının oralarda bir yerlere asılıp kalmış olabilir mi acaba?