Kadroyu görünce sandım ki “G.Birliği” ile oynuyoruz (!) Karşındaki Bayern Münih’ti ama.. Teknik patronların umudu kalmamıştı besbelli. Zaten basın toplantısında yapılan açıklamalar bu yöndeydi. “Oynamayanlar da oynasın, sevinsin çocuklar” denmişti besbelli. Sahadaki futbolcular istediği kadar iyi niyetli olsun durum buydu. Düşünsenize Talisca, Negredo, Babel, Atiba, Adriano yedekti. Beşiktaş’ın “Vurucu gücünü” ise Mustafa Pektemek oluşturuyordu! 10 numara görevi ona verilmişti (!) Canım benim ya.. Ya Tanrı bizi sınıyordu ya da Beşiktaş’ın teknik adamları.
Kaptanın “karaya çıkma umudu” yoksa “mürettebatın” da işi de nafile olurdu! Oysa, “umut” hayatın goncasıydı. Kutsal kitapta “Umudun bittiği yerde, biz bile size yardım edemeyiz” vardı. Kalbimdeki ses hayatım boyunca “Karanlıkta bile bir ses gelir unutma Orhan Can.. Umudunu yitirme..” derdi. Çünkü hayat bana, “Düşmandan bir gün sonra ölmenin zafer” olduğunu öğretti! Azeri kardeşlerimiz lehçesi ile “Düşmandan 1 gün sonra ölmek galibiyetti”!.. “Zenginler fakirlere Tanrı’dan başka bir şey bırakmadılar’’ diyordu ya Nietzsche; o misal gibiydi bu maç.
Bir hata ile gelen 2. golden sonra tribünlerdeki coşku da söndü! Sahaya “sarı” bir kedi girince hakem oyunu durdurdu. Başka bir durumda “Kedidir o kedi” derdim ama, oyuncu tercihinin doğal akışı yaşanıyordu ki sahada. Love’ın golü sonrası Talisca ile Atiba da girince “tur” için değil ama “galibiyet” için umutlar canlandı. Son 15’te Love’ın yerine Babel girdi. Maç, başından beri “Negredo.. Negredo” diye bağırıyordu ya.. Neyse, size bir espri yapayım da kızın bana: “Hoca, Negredo’yu Başakşehir maçına sakladı” (!)
Hayatta umudunuzun eksik olmaması dileği ile Azeri şair Rauf Muradov’un dizeleri de benden size hediye olsun:
“Bilmezdim Ahmet ustanın
ekmeyinin bu kadar tuzlu olduğunu…
Qarson, İki tane gülpembe ver
Qoyum kipriklerimin altına…”