Gençliğimde bir öykü yazmıştım, “Yalnızlık Bana Yasak” adlı...

Hepimiz zaman zaman bir yalnızlık isteriz, kimi zaman da yalnızlıktan korkarız. Çelişki insanoğlunun yazgısı...

Yaşlılık, yalnızlıktır. Dostlar, sevdiklerin, tanışların, saydıkların, değer verdiklerin birer birer çekilip gitmişlerdir. Kimi yaşamın daha ilk adımlarında, kimi orta yaşlarda, kimi de yaşlanmaya doğru...

Ama sen yaşamışsın onların ardından birkaç yıl daha... Belki birkaç yıl daha var yaşanacak? Kim bilir, her an bir kopmadır, koparılmadır.

Tenhalık, boşluk, kimsesizlik yazarların aradığı bir yaratma süreci de sayılır. Acı çekeceksin ki, acıları anlayacaksın. Yalnızlık denen canavardan yakanı kurtarmanın çaresini arayanlar da vardır. Hele emekli olup da köşeye çekilenler! Hiçbir uğraşları olmayanlar!

Ben kalabalıklar içindeyken de yalnızlığımı duyanlardandım. O, bu, şu, yakınlar, yakın sayılanlar olsa da, yalnızlık yakın arkadaşım oldu yıllarca...

Derken bir kurtarıcı çıktı. Bir dost bir sevgili, bir yakın, bir anlayan... Bunca yıl yaşamışsam ona borçluyum! Bir insan! Bir eş. Otuz yıl mı, kırk mı, saymak niye!.. İşte geldik bir uzun yolu aşıp!

O eski öykümü yeniden okurken dalıp gittim. Bir sevinç duydum birden, yalnız değildim. Yalnızlık yenilmiş bir düşmandı. Ben değil, o yenilmişti.

Şimdi birlikte yalnızlığa bambaşka bir gözle bakıyoruz. İkili yalnızlık bu, Oktay Rifat demişti sevdiğine “Yalnızlık senin gittiğin yoldan gelir”.

Benim yalnızlığımsa Ayla’nın geldiği yoldan yitip gitti. Bir yaşam boyu..

Niye yazdım ki bunları? İçinizde benim gibi düşünenler, benim gibi yaşayanlar vardır. Vardır elbet, bu tür duygularda da yalnız olamayız. Bir insandır, bir aşktır, bir sevgidir, yalnızlık denen canavarı kaçıran...

Hepimize güzel ikili yalnızlıklar dileyerek...