Bu kez okurlarım soruyor: “Niye şiirden, şairden, edebiyattan söz etmez oldun?”
Gerçekten de en sevdiğim konulardır. Bir şiir sevmek, sevdirmek; bir öyküyü, bir romanı, bir denemeyi yaşamak ve yaşatmak...
Ama bir süredir olmuyor! Öyle bir noktaya getirdiler ki toplumu, ancak gerçek yaşamdan parçacıklarla kendimi de, okuru da aldatmak istiyorum. Bir parkta gençler toplanmış, on binlerce! Ne yapmışlar? Türküler, marşlarla Mustafa Kemal’ciyiz demişler. Kime mi? İktidarda olan gafillere! Utansınlar, diye...
Öte yanda yüz bin kişi yürüyor! Polis ateş açıyor, zehirli gaz sıkıyor. Bütün bunlar olurken Başbakan karşı çıkanları daha çok korkutmak, daha çok ezmek sözleri ediyor. Kendi halkını sopayla, gazla sindirmeye çalışacaksın da ne kazanacaksın, ey arkadaş! Korkutmak mı amacın? Davranışın hiç de barışçı değil. İktidarda uzun yıllar kalmanın çaresini baskıcı yöntemlerle mi sağlayacağını sanıyorsun!
Bırakın gençler gençliklerinin coşkusunu yaşasın. Yani düşünler, hayaller, özlemler yaratsınlar... Senin anlamadığın, bilmediğin, duymadığın uygar bir dünyaya açılsınlar... Son on yıldır böyle bir aydınlığa doğru gidiş yok. Yollar kesilmiş. Polis, jandarma, bomba, tüfek, “gerekirse asker” diye bağırmalar...
Elli yıldır Türk politika hayatını izleyen yurttaşlar her zaman yazmışlardır, söylemişlerdir, böyle bir iktidar zorlamalarının sonu yoktur.
Bizim hırslı politikacılara bir kez daha hatırlatırım. Tayyip Bey, “Yüzde elliyi aşan desteğimiz var” gibi konuşmalarına son vermelidir. Yakın tarihimizin olaylarını derinliğine anlatan kitapları okusunlar. En çok oy alan adamların nasıl birden püf diye söndüklerini...
İktidar iyidir, güzeldir ama onu yaşamasını, yaşatmasını bilirsen. Sağduyuyla, kültürle, bilinçle...