Bir türlü başlayamıyordum yazıya... Sözcükler birbiri ardına gelip gidiyordu. Birini bile tutamıyordum. Dostum, gördü sıkıntımı, “Ben sana bir cümle söyleyeyim, gerisini sen getir” dedi.
“Bugün gökyüzü niye bulutlu?”
“Evet, sonra?” dedim.
“İşte o kadar” dedi...
Baktım gökyüzüne, sahiden kara bulutlar sağdan soldan gelir gibiydi.
“Yağmur gelecek.”
Gelmedi ama yağmur! Bulutlar kat kat koyulaştı. Bir damla yağmur yok...
Tepede bir gazinodaydık. Eyüpsultan’a bakıyorduk. Pierre Loti Kahvesi’nden...
Bir şair arkadaşım vardı, sıkıldıkça, üzüldükçe, gelirdi bu gazinoda bira içmeye. Uzaktan Haliç’i, köprüleri seyretmek değişik bir duyarlık verirmiş!
Zamanlar geçti. Gençtik daha, dostum da!.. İkimiz de garip hevesler içindeydik. Yıllar sonra öyle... geliyor, ama öyle miydi, kim bilir? Kendimizi aldatmak başka bir şey miydi?..
Pierre Loti, Aziyade’yi burda mı yazmış? Sonra ne olmuş, Aziyade’ye?
“O şimdi yaşlanmış bir kadın” dedi, dostum... Belki de çoktan yitip gitmiş! Pierre Loti’nin gösterdiği ilgi yaramamış!
“Öyle biri yok” dedi dostum. “Yazarlık uydurması Aziyade.”

Uydurma deriz, gerçekten yaşadıklarımıza bile. Öyle olsun isteriz! Gerçeklere sırtımızı çevirmek, özlemimizden...
“Gel çıkalım o tepeye” dedi dostum...
“Epey yüksek, yürümek kolay değil, hem ben artık yaşlandım.”
Gençliğimde, sık mı çıkardım, Loti’nin tepesine?
Belki iki kez, hepsi bu. İstanbul’da daha ne yerler var görülmeye değer! Sen tut Haliç’e bak, öte yanda Boğaz’ın binbir güzelliği seni çekerken!..
Bulutlar kapkara tepemizde duruyor. Yağmur yine yok...
“Bak kocaman bir yazı döktürdün benim bir cümlemden”... Uydur uydur söyle demişler. Yazarlık, şairlik nedir, bir insanın kendi kendine sayıklaması, sonra onları dışavurması, sözcüklerle...
Bir cümle yetti. Hava karardı. Vazgeçtik Loti’nin tepesinden... Daha çok tepeler var görülmeye değer!