Geçenlerde oldukça uzun bir aradan sonra Eurovision yarışmasını izledim.

Uzun bir ara derken oldukça uzun...

Eurovision biz çocukken önemli bir olaydı. Hem Türkiye’nin (asla iyi bir derece almasa da) katılması, hem de o yıllarda böyle uluslararası fazla bir müzik olayı olmamasından ötürü büyük bir heyecan yaratırdı.

Aylarca kim katılacak, hangi şarkı yarışacak tartışılır, beğensek de beğenmesek de o şarkının arkasında durulur, o yıl çok iddialı olduğumuzdan dem vurulur, yarışma sonrası da haberler devam eder giderdi.

Her yıl yarışma gecesi bir evde toplanılır, hep birlikte heyecanla şarkılar izlenir, oylama sırasında nefesler tutulur ve tabii sonunda hüsranla, “Yine hakkımızı yediler” konuşmalarıyla gece biterdi.

***

Bunca yılda “show business” alanında hiç “ilerlememe” başarısını gösteren tek şey herhalde bu yarışma olsa gerek.

Bir an Bülend Özveren’in de sesini duyunca zamanları karıştırdım. Yıllar öncesindeyim ve az sonra evinde henüz televizyon olmayan komşular kapıyı çalacak gibime geldi.

Bir sürü müzik kanalının tüm dünyada izlendiği, kliplerin neredeyse uzun metraj film kalitesinde çekildiği, sıradan ödül gecelerinin bile inanılmaz havalı hale geldiği bir dönemde nasıl olur da bu yarışmaya katılanlar ve düzenleyenler bunca demode kalabilir çok merak ediyorum.

Bizim Yeşilçam bile atılım yaptı, dizi filmlerde konular ve insanın ruhunu çürüten konuşmalar aynen devam etse de en azından çekimlerde, kurguda, oyunculukta bir ilerleme gösterdi. Ama Eurovision inanılmaz bir biçimde yerinde saymaya devam ediyor.

***

Şarkılar kim bilir kaç yıl önce dinlediklerimle hemen hemen aynı ve o derece korkunç. Şarkıcıların ve toplulukların giysileri, seyirciye sempatik görünmek için tasarladıkları hareketler, gülüşler aynı. Hatta sahneyi dolduralım türünden dansçılar ve koreografi bile aynı...

Bunca yılda ABBA’dan ileri gidememiş bir yarışma nasıl olur, hayretle izledim.

Onun için hakkımız yendi edebiyatını filan boş verelim. Bu yarışmada hakkımız yense ne olacak, yenmese ne olacak?