Herkes açılımdan, barıştan, uzlaşmadan söz edip dursa da siyaset kavga üzerinden yürüyor.

Örneğin ben Başbakan’ın muhalefete veya medyaya gerçekten de bu kadar kızgın olduğunu düşünmüyorum.

Demirel’e, Özal’a yapılan muhalefeti, onlar hakkında yazılıp çizilenleri hatırlıyorum da bugünkü muhalefet süt dökmüş kedi gibi...

Medya herhalde bugüne kadar görülmemiş bir uyum içinde...

Çiller’e, Mesut Yılmaz’a, hatta doğru dürüst iktidara gelmediği halde Ecevit’e, Baykal’a bile yazılanları düşünüyorum da bugünkü gazetelerde yazılanlar onların yanında solda sıfır kalır.

Yalnızca dönemin en çok satan dergisi Gırgır’ın kapaklarında Demirel’in, Türkeş’in, Erbakan’ın nasıl çizildiğine dönüp baksanız yeter.

***

Eskiden gazetelerde, yalnızca uygulanan politikaları eleştirmek bir yana, başbakanların, bakanların, belediye başkanlarının yolsuzluklarıyla ilgili her türlü duyum, şaibe, rivayet bile haber olurdu. Bırakın onları, aileleri, yakınları da sürekli gözlem altındaydı.

Yapılan işlere şimdiki gibi destek çıkan, hatta kraldan çok kralcı olan bunca gazete, kanal olmadığı gibi hükümet aydınlardan, gazetecilerden, sivil toplum örgütlerinden sürekli fırça yerdi.

Hatta kimi zaman, sırf patronlarla hükümet anlaşamadığı için olur olmaz manşetler atıldığı, yıpratma kampanyaları düzenlendiği de uzak bir geçmiş değil.

***

Şimdi durum tam tersi. Medyanın büyük bölümü zaten hükümeti savunmak için neredeyse çırpınıyor. Eleştiri yapanlarsa oldukça dikkatli.

Üstelik muhalefet partilerinin konuşmaları dışında, sivil toplum örgütlerinden, aydınlardan, iş dünyasından da ses çıktığı yok.

Zaten ses çıkartmaya kalkışanın da başına ne geleceği belli değil.

O zaman böyle bir durumda hükümet sözcülerinin bunca öfkeli olmasının nedeni ne?

Herhalde siyasetin kavga temelli sürdürülmesinden herkes memnun. Daha ılımlı, daha geniş katılımlı, kendi adamlarına değil de bütün halka yönelik politikalar demek ki fazla işe yaramıyor.

Ama kavga üzerinden siyaset oy getirse de temeldeki sorunların çözülmesinde bir işe yaramayacağı gibi kamplaşmayı, keskin bir bölünme duygusunu topluma yerleştiriyor.

“Herkesin bir başkasına sağırlaşması”, günümüzde pek sevilen deyimle, “ötekileştirme” iyiden iyiye yaygınlaşıyor.