Şu fotoğraflara bir bakın. Yıllardır, uzun yıllardır kapitalizm çocuk öldürmeyi çok sever. Adeta yeni doğmuş bebelerin, top peşinde koşması gereken minnacık çocukların kanıyla beslenir. Bir vampir gibi yeniden yeniden kan ister. Şimdi sayıyorum, ben saydıkça gözünüzü kırpın.
1, 2, 3, 4, 5, 6 Afrika’da bir çocuk açlıktan öldü.
1, 2, 3, 4, 5, 6 Hindistan’da bir çocuk marka ayakkabıların lastik tabanını yapıştırırken aynı yapıştırıcılar onun ciğerlerine yapıştı.
1, 2, 3, 4, 5, 6 şişko göbekli bir adam, 9 yaşındaki küçük kızı seks kölesi yaptı ve o minnacık beden kan içinde kaldı.
1, 2, 3, 4, 5, 6 sahilde dört beş çocuk top oynuyorlardı, birden gökten bombalar yağmaya başladı, onlar kaçamadılar oracıkta öldüler.
1, 2, 3, 4, 5, 6 tekstil işçisi Gülbahar’ın bir şelaleye benzeyen saçlarını makine kaptı, öldü dediler.
1, 2, 3, 4, 5, 6 Silvan’da sokağa düşen topunu almak için evin önüne çıkan Ramazan keskin nişancı kurşunuyla öldürüldü.
1, 2, 3, 4, 5, 6 yollar karla kaplı olduğu için, küçük Meryem hastaneye yetiştirilemedi. Öldüğünde dört günlüktü.
1, 2, 3, 4, 5, 6 bot battı ve üç yaşındaki Aylan bebek babasının elinden tutamadı, su onu alıp götürdü.
Bir pazar sabahı için, çok mu ağır? Öyle. Gene sayalım ve bir öyküyle bitirelim. Metrobüsteyim, uzunca bir yol. Oldukça tenha olan metrobüste yedi yaşlarında bir oğlan çocuğu elinde kâğıt mendil paketleri, onları satmaya çalışıyor. Herkes yorgun, çocuk kime mendil uzatsa başını çeviriyor. O ağladı ağlayacak, dayanamayıp bir mendil alıyorum, bozuk param olmadığı için bütün para uzatıyorum, paranın üstünü vermeye çalışıyor, sayamıyor, “Tamam ne varsa ver” diyorum, uzatıyor ve hemen avucuma bir mendil daha koyuyor. Neyse metrobüs son durağa geliyor, iniyorum bir bakıyorum arkamdan bir ses, “Teyze!” diye bağırıyor o, yüzünde geniş bir gülümseme bana el sallıyor.
1, 2, 3, 4, 4, 6 ne olur o ölmesin!