Yönetmen, yazar, özellikle çocuklarla ilgili atölyeleriyle tanıdığım Kemal Oruç, sahnede. Bize sesleniyor, “sahnede 9-10 yaşlarında bir grup çocuğa sordum, ‘bana hep birlikte savaşı anlatan bir kompozisyon yapar mısınız?’ Çocuklar ‘hurra’ diyerek sahnede koşturmaya başladılar, kimi elinde tüfek varmış gibi düşmana ateş açmaya başladı, kimi siperde kendini bombalardan korudu, kimi yaralandı, kimi öldü. Mükemmeldiler. Ardından aynı gruba ‘şimdi barışı anlatan bir kompozisyon yapar mısınız’ dedim. Bir süre durdular, iki kişi el sıkıştı, diğerleri ne yapacağını şaşırdı, öylece durdular.” Bu bilgiyi duyan biz de öylece durduk. Doğrudur, İzmir’de Gaziemir Belediyesi girişimiyle ilki yapılan ve sürdürülmesi düşünülen “Barış Festivali”nin tüm katılımcıları, izleyicileri hepimiz öylece durduk. Belediyeye ait Nâzım Hikmet Kültür Merkezi’nin toplantı salonunda derin bir sessizlik oldu. Ardından Kemal’in sesi duyuldu, “Barışı önce çocuklara anlatmalıyız!” Evet, biz savaşı bilen ama barışı bilmeyen çocukların yaşadığı bir dünyadayız!.. Ve hepimizin acil görevi çocuklarımıza barışı anlatmak olmalı! Barış, gökyüzünde savaş uçaklarının değil, uçurtmaların dans ettiği bir mavilik olmalı. Barış, bir kedinin başını okşamak olmalı, özürlü bir arkadaşı karşıdan karşıya geçirmek, AVM’ler dolaşmak değil, parklarda salıncakta sallanmak, akıllı telefonlarla savaş oyunları oynamak değil, sokakta seksek oynamak olmalı. Bırakın çocuklar sorsunlar, bırakın çimenlerde yuvarlanıp kirlensinler! Bırakın barışı öğrensinler!
Devam edelim, benim de konuşmacı olarak katıldığım bu ilk festivalde, her şey vardı. Gaziemir Belediyesi’nin halk oyunları grubu, müzik atölyesi ve “Savaş” adlı oyunla, on dakika içinde meramını anlatan, en küçüğü dört, en büyüğü altmış yaşında hayatında tiyatro yapmamış, her meslekten insanın katıldığı tiyatro grubunun içtenliği unutulur gibi değildi. Doğrusu ilk kez bir toplantıda tüm konuşmacılar hamasi nutuklardan çok hep birlikte neler yapmamız gerektiği üstüne konuştu. CHP milletvekili İlhan Cihaner net bir cümleyle “Bugün tüm yok ediciler Antalya’da” dedi. Bunu bir CHP milletvekilinden duymak benim için şaşırtıcı bir şeydi. Çünkü CHP benim bildiğim Derviş’i pek sever. Onun ekonomik programlarını da... Derviş de kim mi? Biliyorsunuz. Demek ki, hep birlikte değişiyoruz.
Değişeceğiz. Konuşmacı Temel Demirer, (yazar- şair) “Ben kötüyüm” diye söze başladı. “Çünkü Suruç’ta ölen çocukların başlarını okşadım, Ankara Gar’ın da arkadaşlarım öldü, Fransa’da sürgün yıllarımda bana destek olan dostlarımı kaybettim.” Ve salon sessizleşti. Sanki ölüm sessizce salona girmişti. Ama özlediğimiz Grup Gündoğarken, bu ölüm sessizliğini birden neşeye, cıvıl cıvıl bir şenliğe dönüştürdü. Hep birlikte ezbere bildiğimiz şarkıları söyledik. Buradaydık, Silvan’daydık, Suruç’taydık, Paris’teydik, Beyrut’taydık, Kongo’daydık, her yerdeydik. Deniz Gezmiş’tik, Mahir Çayan’dık, İbrahim Kaypakkaya’ydık! Dağlardaydık, ovalardaydık, şenlikteydik, siperdeydik…
Katılımcılar konuştukça, beni kuşatan umutsuzluk duygusunun usul usul uzaklaştığını hissettim. Salondaki gencecik insanlara baktım, saçı sakalı ağarmışlara baktım ve kendime şöyle dedim: “Bu nasıl bir mucize ki, yenilsek de, ölülerimize ağıt yakmaktan yüreğimiz kavrulsa da yeniden ayağa kalkıyoruz. Yeniden umut bizi şefkatle sarıp sarmalıyor.”
Bu kısacık yerimde tüm katılımcılardan, konuşmalarından söz edemedim. Ama onlar bana kırılmazlar, çünkü hep birlikte “Eşkıya dünyaya hükümdar olmaz” türküsünü bağıra bağıra söyledik!
Öte yandan dileğim bu toplantıların her ay başka katılımcılarla sürmesi. Birbirimizi anlamaya çalışmak böyle bir şey olmalı. Bir de unutmayın, en çok çocuklara barışı anlatmamız gerek.