Gençliğimizde pragmatizmle dogmatizm arasında sıkışıp kalmıştık. İlk öğrendiğimiz şeylerin mutlak doğru olduğunu sanır, her konuşmamıza bunlarla başlardık. Ve bu da ülkeye dair somut fikirler geliştirmemizi engellemişti çoğu kez. 

Bugün futbol dünyası da benzer bir halde. Bir yandan tek başına anlamı olmayan lafları mutlak doğrular gibi tekrarlıyoruz, bir yandan da hiçbir zaman sağlaması yapılmayacak pragmatik önermelerle futbola yön vermeye çalışıyoruz.

Şu sıralar A Milli Takım’ın hocası Kuntz’un üçlü savunma denemesiyle ayyuka çıktı bu dogmatizm. Neymiş efendim biz üçlü savunma yapamazmışız. Oysa ki günümüzde üçlü, dörtlü savunmalar sadece yayıncı kuruluşların maç öncesi ekranda gösterdikleri rakamlardan ibaret. Çünkü futbol bir maçın her anında yeniden kurgulanan içinde bir sürü değişkenlik içeren bir oyun. Ayrıca oyunun gidişatı içinde bazen savunmacı sayısını sıfıra indirip atağa geçebilir takım. Mesela Manchester City’nin, Arsenal’in, Liverpool’un kaçlı savunma yaptığını net bir şekilde söyleyebilir miyiz? Bazen tüm takım savunmacı bazen tüm takım atakçı olabiliyor bu takımlarda. Zaten artık futbolda 5 numara, 6 numara, 8 numara falan gibi futbolcuları kategorileştiren anlayışlar da giderek yok oluyor. Çünkü oyun içinde roller sürekli değişebiliyor. Önemli olan rakamlar değil takımın birbiriyle uyum içinde olması, topu hızlı dolaştırıp akışkan oynayabilmesi.

Fenerbahçe’de Pereira da o kadar anlatmaya çalıştı ama kimse dinlemedi bile. Şimdi Kuntz, belki yarın da Ismael eleştirilecek savunmacı sayısı nedeniyle.

Futbola dair bu kadar dogmatik tartışmalar yapılırken öbür yandan da son derece pragmatik çözümler üretmemiz garip değil mi peki? Önce üçlü savunma olmaz keskinliğindeyiz sonra da Ahmet yerine Mehmet oynamalıydı gibi hiçbir zaman doğruluğu kanıtlanamayacak fikirler ortaya atıyoruz.

Aslında tüm bu boş tartışmalar hiçbir sorunu çözmüyor. Tam tersine gerçek sorunların üstünü örtüyor ve sistem aynen devam ediyor.