Benzin cumhurbaşkanlığı seçimi öncesi 19.80 TL’ydi, şimdi 36.06 TL.

Bir litre sızma zeytinyağı 109 TL’ydi, 204 TL oldu.

Ekmek 5 TL’ydi, girdilerin düşük olduğu Şanlıurfa’da bile 10 TL.

TÜİK ne oran açıklar bilinmez, Türkiye’nin şu iki ayda sokakta yaşadığı enflasyon yüzde 100’ün üzerinde.

Durum böyleyken görevi kamuoyunu bilgilendirmek olan medyanın ve yorumcuların gündemi ise mutfaktaki yangın değil CHP’deki değişim rüzgârları. Merkez, muhalif ve yandaş medya dahil hangi kanalı açsanız, “Ne olacak bu partinin hali” sorusunun üzerinde tepiniliyor! Sosyal medya fenomenleriyle, yüz binlerce dolarlık teknelerinden tweet atan yorumcuların derdi de CHP. Kimse, “Yazın ortasında 50 TL’ye domates, 25 TL’ye salatalık satılır mı”, “Akaryakıta yüzde 100 zam mı gelir” diyemiyor! Canan Kaftancıoğlu’nun zamları protesto etmek için başlattığı, “muazZAM bir sergi” etkinliğini doğru dürüst haberleştiren de yok.

Ve bu ortam, doğal olarak CHP’yi, kamuoyunun gözünde, “Koltuk kavgası için birbirine girenlerin partisi” olarak konumlandırıyor. Konunun ayrıntılarına girmeye gerek yok ama belediye başkanlarının birbiriyle kapıştığı, genel başkanın her açıklamasının tartışıldığı bu iklim AKP’nin ekmeğine yağ sürmüş durumda. Saray da ekonomik soykırımı unutturmanın keyfini yaşayıp yerel seçimler öncesi, “muhalefetin gafları” üzerinden kampanya organize etmeye başladı!

PEKİ CHP NE YAPMALI?

Eğer, 1994 seçimlerindeki gibi ağır bir yenilgiye uğramak istemiyorlarsa İstanbul merkezli kaosu bitirme adına birileri sorumluluk almalı. Örneğin, güvenilir, sevilen, saygın bir parti büyüğü, İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu, CHP İl Başkanı Canan Kaftancıoğlu ve CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu arasında orta noktayı bulmak için devreye girmeli. Barış çubuğunu yakacak bu isim eski bir genel başkan mı olur, görevinden ayrılan genel başkan başdanışmanlarından biri mi elini taşın altına sokar ya da önceki il başkanlarından biri mi bu barıştırma işine girişir bilinmez ama Orhan Bursalı’nın köşesinde yazdığı gibi “Umarız CHP içindeki tüm gruplar, temel demokratik değerlerde uzlaşıp seçmeni karabasandan kurtarır” ve kamuoyu AKP’nin ekonomide yarattığı tahribatın farkına varır. Yoksa partinin oy oranı baş aşağı gider.

TAKSİCİNİN YEVMİYESİ

CHP milletvekili Mustafa Sarıgül’ü seversiniz, sevmezsiniz ama sokak siyasetçisidir. Bunu Erzincan’daki seçim çalışmalarında gördük. Yüzde 25’lerdeki oy oranını yüzde 36’lara taşıdı, 3 bin 600 oyla da 1. parti olma şansını kaçırdı. Sarıgül’ün kentteki çalışmalarıyla ilgili bir ayrıntı geldi kulağımıza geçenlerde. Kemal Kılıçdaroğlu ile düzenledikleri ve 50 bin kişinin katıldığı miting sonrası ertesi sabah meydandaki taksi durakları ile büfeleri ziyaret etmiş, esnafın kapanan yollar nedeniyle uğradığı zararı karşılamış. Çoğu para almak istemese de taksicilere tek tek yevmiyelerini vermiş. Bu iddiayı kendisine sordum: “Ben şoför çocuğuydum. Direksiyon sallayan bir babanın evine akşam yevmiyesiz gitmesinin ne demek olduğunu bilirim, benim yüzümden doğan kaybı karşıladım” dedi. Keşke salon siyasetçileri şu sokak dilini bir öğrense.

‘TECAVÜZCÜLER SOKAKTA!’

Torbadan çıkan af yasası ya da hukuki ifadeyle infaz düzenlemesi ay sonunda yürürlüğe giriyor. Binlerce tutuklu serbest kalacak. Kader kurbanları için seçim vaadi olarak sunulsa da aktivist ve eşitlik derneği yöneticisi avukat Hülya Gülbahar, büyük bir tehlikeye dikkat çekti. “Bu dört dörtlük bir af” diye söze başlayan Gülbahar, “Tecavüzcüler, istismarcılar, kadın katilleri başta olmak üzere herkese af geliyor” dedi. Geçenlerde Cumhuriyet okuru Eşref Erdem de aynı şeyleri söylemiş ve dillendirmişti ama dinleyen olmadı. Umarız bu af, yeni suçlara çanak tutmaz.