Her kayıp acı yüklüdür. Çekirdek aile, dost, arkadaş diye sıralansa da bazı kayıplar insanda annesiymiş, babasıymış gibi derin iz bırakır. 

Niye mi? O kişi, 40 yıl önce 1984’te gazete kapısından içeri adım attığınızda elini omzunuza koyup “Galatasaraylı stajyer sen misin, nasıl sızdın içeri” diyerek ilk güven veren kişiyse eğer... Ardından 1991 ve 2014 kurum depremlerinde, “Birilerinin bu gazetede durması lazım, sen otur oturduğun yerde” uyarısında bulunmuşsa... Yine türlü fırtınalarda arkamda bir kaptan edasıyla varlığını hissettirip, birileri Atatürk emanetini yıkmak isterken, temel direk gibi dururuyorsa o kişi özel değil, çok özeldir. 

Evet, Cumhuriyet ailesinin tüm bireyleri gibi bu satırların yazarı için de kabullenilemeyecek bir ayrılık Ali Sirmen’in vedası; tıpkı İlhan Selçuk’unki gibi, tıpkı Abdülkadir Yücelman’ınki gibi çok ağır bir veda! 

Ali Sirmen kim diye düşündüm, ölüm haberini ilk aldığımda. Hukukçu, Türk aydını, ideolog, düşünür, yazar, Cumhuriyet için bedel ödeyen, hapis yatan ağabey, Samim Lütfi adıyla fikir mücadelesini sürdüren yurtsever. 

Bir de Galatasaray maçlarındaki Ali Sirmen’i hatırladım. Spor servisinin efsane müdürü Abdülkadir Yücelman, 1990’lardaki bir Paris Saint German maçı öncesi, “Hadi şanslısın, Paris’i İstanbul kadar iyi bilen Ali Sirmen de maça geliyor” demişti. Genelde maçlara 3-4 gün önceden gidermiş. Ben de maçtan bir gün önce ulaşmıştım Paris’e. Cep telefonunun olmadığı günlerdi. Bastille’de kaldığım otele yerleşirken resepsiyonda Ali ağabeyi görünce dünyalar benim oldu. Abdül ağabeyden kaldığım otelin adını ve uçuş saatini almış. “Yemek yedin mi, yememişsindir” dedikten sonra taksi çevirdi, Bir Fransız kadar iyi kullandığı Fransızcasıyla şoföre, “L’Entrecote de Paris. Champs-Élysées” dedi. Sonradan öğrendim ki Paris’in en iyi etçisine gidiyormuşuz. Mönüyü incelerken şarap siparişi de verdi. “Bask bölgesinin kırmızısı” dediği şarap inanılmazdı, tıpkı özel soslu antrikot gibi. Yemek sonrası antrenmana gittik. Kent içindeki eski stat Parc De Princes’teki Galatasaray idmanını izledik. Ertesi günkü maçın son hazırlıklarını yapmıştı futbolcular. “Yarın maçı nereden yazdıracaksın? Gitti gezdi dolaştı; maçı yazmadan geldi demesin Fenerli şefin” diye espri yaptı. Ertesi sabah otelden beni alacağını söyleyip “Paris geceleri renklidir, tadını çıkar” diyerek bir iki kafenin adresini verdi. Sonraki gün kahvaltıya inerken Ali ağabeyin lobide olduğunu gördüm. “Otelde kahvaltı mı, yoksa kruvasan ve kahve mi” dediğinde aslında karar çoktan verilmişti. Yoldayız, Montmartre’a gidiyoruz. “Merdivenleri aç karnına çıkmayalım, taksiyle arkadan katedrale geçeriz, oradan aşağı ineriz” dedi. Gerçekten de Paris ayaklarınızın altındaydı. Merdivenleri inerken bir kafeye oturduk. Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain filminin bazı sahneleri burada çekilmiş. Laflarken kruvasanlar ve kahveler geldi, yanında pasta da istedi, “Ekleri burada ye” uyarısıyla. Çikolatalı “eclair” müthişti. Elbette Ali Sirmen’le piposunu yaktıktan sonraki sohbet daha da keyifliydi. Latin tütününün kokusu hâlâ burnumda. Söz Galatasaray Lisesi’ne geldi. Gözleri parladı. “Hem Osmanlı hem de Cumhuriyet döneminde Türkiye’nin çağdaşlaşma hamlelerine katkıda bulunmuştur bizim mektep” dedi. Kulübü tanımlarken de ısrarla “Batı’ya açılan pencere değil, Batı’nın ta kendisi” ifadesini kullanırdı. 

İlerleyen yıllarda pek çok maç anımız oldu. En son Dursun Özbek kulüp başkanı seçildiğinde stada gittik. Başkan, “Sizi bir maçta protokolde ağırlamak isterim” davetinde bulundu. Stattan ayrılırken tribünlere uzun uzun baktı, “Bir maça gelelim, unutma ama basın tribününden izleyelim” dedi. Ben mi unuttum, zaman mı yetmedi, onun içinden mi gelmedi stada gitmek bilemiyorum ama Ali ağabeyle o son tangoyu yapamadık Ali Sami Yen Stadı’nda. İşin üzücü yanı dünkü cenazede Galatasaray Başkanı Özbek de anımsattı o son vedayı, “Liseden ağabeyimi statta ağırlamak kısmet olmadı” sözleri ile... 

Ne diyeyim? Hakkını helal et, bir maç ve çok ötesi borcum var size Ali ağabey...