Muktedir Makropiç’in ufku kararan iktidarını parlatmak için uydurduğu KKM; yani Köy Komiserleri Meclisi’ne ilişkin sınırlı seçim denemesi, Mikronezya ölçeğinde hüsranla sonuçlanmıştı. Toprağa ekecek tohum, hayvanlara yedirecek granül bulamayan köylüler, Ulu Çobanlık makamının koyduğu sandıktan ürkmüş, seçimlere katılmamış, hatta düpedüz boykot etmişlerdi. 

Her on köylüden birinin Yol Partisi adayına oy verdiği düşünülecek olursa sonuçlar hezimet sayılmazdı. Ama on köylüden dokuzunun sandığa gitmediği hesaba katılınca istibdadın kazandığı zafer de pek zafere benzememişti. 

Dolayısıyla Tanrı Ol’un yeryüzündeki gölgesi Muktedir’in suratı da epeyce bulutlanmış, Betonit Saray’da önüne çıkana tükürük yağdırıyor; hatta bazılarını evire çevire dövüyordu. 

Eks “Bahisçiler Kralı”, güncel Merkez Pastanesi müdürü İhtiram Beşbasar, tabiidir ki işini bilir, tehlikeyi herkesten önce sezerdi. Seçimden üç gün sonra Saray’a çağrılınca, “Hastayım” dedi, “Bulaş var” dedi; yerine MP’nin değişmez müdür yardımcısı Liman Von Koka’yı gönderdi. 

Ertesi sabah Liman’ın üstünden tsunami geçmiş halini görünce, şaşırmış gibi yaptı: “Hayrola, neyin var?” 

Liman Von Koka, dişlerinin arasından “Keyfim yok!” diye tıslamakla yetindi. 

İhtiram Beşbasar’ın muzipliği üstündeydi. “Bak, Liman’cığım” dedi. “Benim sihirli bir formülüm var. Moralim bozulduğunda öğle arası eve gider hanımla biraz oynaşırım, keyfim yerine gelir. Sen de öyle yap!” 

MP’de öğle arası verildi. Dönüşte, Liman Von Koka’nın yüzünde güller açıyor, gözleri ışık saçıyordu. 

İhtiram Beşbasar, neşeyle ünledi: 

“Bakıyorum bomba gibisin!” 

Liman Von Koka, kıkırdadı: “Öğüdünü tuttum, söylediğini yaptım. Zaten evin pek güzel, yatağın da çok rahatmış!"