\n

Sarıyer’de sarı otobüsü gördüm, Kabataş’a gidiyormuş, bindim. Arife günüydü, “Bu otobüsleri bayram şekerleri gibi rengârenk boyuyorlar artık” demeyi de unutmadım. Boğaz yolu arife yolu, unutulmuş, kimsenin geçtiği yok. Herkes bayramcı olmuş. Öyle bir söz çalınmıştı kulağıma bir ara, “arifeyi görmeden bayram ediyorlar” gibisine. Sarı otobüs neredeyse şu ünlü metrobüs reklamı gibiydi, yarıboş.\n

Emirgân’a yaklaşırken, eskiden kulağım çınlar, gözlerim de arardı, sanki evinde oturduğu köşeden, benim o yoldan otobüsle geçtiğimi görecek, sesimi duyacakmış gibi. Sevdiğin insanlardan biri bile yanında değilse, ıssızsın. Peki, ya sevdiğin insanlardan birini bir daha ne zaman göreceğin bile belli değilse... Sorumu bilemedim, sen de bilemediğin zamanlarda “Büyüğümsün, bilmelisin!” derdin bana.\n

Emirgân Camisi’nin caddeye bakan köşesinde “Emirganlılar Derneği” yazısını gördüm. Emirgânlı öğretmen ve yazar Cafer Hergünsel’in düzenlediği etkinliğe gitti aklım. Bahardı, yağmurlu olduğuna göre nisandı. Seni uğurlamak için toplandığımız caminin karşısındaki kahvedeydi Seyhan Erözçelik anması. Tibor Dery’nin “Eğlentili Bir Gömme Töreni” kitabını tam da burada hatırlamamın nedeni, bu “anma” sözcüğünün sana pek komik gelmiş olacağını düşünmemdir büyük olasılıkla. “İçten” bir anmaydı diyelim. Yaklaşık 40 kişi vardı, çoğu ADD ve CHP üyesi kadınlı - erkekli Emirgânlılar, hazırlık da yapmışlardı, masaların üstünde tatlı - tuzlu kurabiyeler, ev yapımı zeytinyağlı yaprak sarmalar vardı. \n

Mahalle berberin yoktu ama terzin oradaydı. Berberi olan adamın terzisi olmaz mı? Hele senin gibi 24 ayar klasik bir şairin? Ben de üç ayda bir Taksim’de kilisenin arkasındaki Hüseyin berbere gidip sakallarımı kısalttırıyorum ama, bir terzinin kapısından içeri adım atmayalı 45 yıl filan olmuştur. Neyse. Şair Nurduran Duman da kahvedeydi. Dedi ki “Ben yalnızca bir cümle etmek için geldim”. Nurduran, bir şiir etkinliği için Prag’a gittiğinde, ünlü bir şair ya da kütüphane müdürü seni sormuş, sanırım senin çevrilmiş şiirlerini okuyan biri. Nurduran bunu “günün şiir ve anlamı”na uygun bir biçimde tek dizeyle pek güzel anlattı ama, ben çevirip toparlayamadım işte. Ama seninle ilgili çok “şahane” bir şey olduğunu biliyorum.\n

Geçen yılın 24 Ağustos’unda herkes kahvede ve camideydi, şairler, reklamcılar, gazeteciler, Sansar ve Seyhan sevenler. Biri yoktu. Önce onun nerede olduğunu düşündüm, sonra kendime kızdım, sonra bunu bir daha düşünürken yakaladım kendimi: “Yahu Süha nerede?” Süha nerede olacak, Seyhan’ı karşılamaya gitmiş. Seyhan’dan iki yıl önce 24 Haziran’da. Süha öyleydi, herkesten önce orada olmak isterdi. Devrimde, aşkta, arkadaşlıkta, yardımlaşmada, paylaşmada, iyilikte, cömertlikte. Kimsenin olmak istemediği yerlerde de. O yüzden Seyhan’dan önce orada olması doğaldır. Süha’nın doğasıdır. Benim Süha nerede diye sormamın da doğal olduğu gibi. Kırmızı ayakkabılı olduğu için mi ayağına çabuktu yoksa gönlü kızıl olduğu için mi herkesten önceydi, ikisi de.\n

Süha Tuğtepe aramızda ve şehrimizdeyken, Teşvikiye arife günü, Beyoğlu bayram yeri olurdu. Arkadaşlık böyle bir şenlik ve gönlümüz böyle bir zenginlik görmemiştir daha. Sonra bir Ahmet Kaya şarkısını hatırlatır gibi gitti, sitemsiz ama dokunaklı. Abisi Sefa Tuğtepe onun için “Üstüne devrilen harflerin altında kalarak öleceğinden de eminim” diye yazmıştı. Güzel şakaymış doğrusu. Üstüne harfler yağsın Süha! \n

Hilmi Yavuz hocamız “Doğunun Kalıtı” şiirinde “biz üç güzel kardeştik ve ölüm, / en gencimizdi bizim / bize doğunun büyük şiiri kaldı” der. Yeni “devletlu”lerin gazabına uğrayan arkadaşımız Yıldırım Türker de “Cihangir Kedileri” şiirinde “tuhaf bir aşkı vardı bize yoksulluğun / hayır büyümedik büyümeyiz büyümedikçe güzeliz / müziğimiz kadarız genç ve telaşlı /.../ çıplak hayvan, kadife yeraltı, hırsızın günlüğü / ah bir isim bulsaydık şu gruba” diye yazar. Biz üç güzel arkadaştık, ama büyüdük, öldük ve onların güzel şiirleri kadar güzel anıları kaldı bana.\n

\n\n