Sevgili ve değerli okurlarım, bir yandan müzik festivalleri yasaklanıyor, konserler iptal ediliyor...

Öte yandan geceleri müzik yasağı devam ediyor.

Üstüne üstlük uluslararası konserlerin merkezi olan İstanbul’da iki yaka arasındaki ulaşımı sağlayan Marmaray, İstanbulluların gece hayatını zorlaştırmak için gece 11.30’da durduruluyor; insanlar gece yarıları sokaklarda perişan ediliyor.

Çağdaş kültüre ve sanata, müziğe, baleye, operaya düşman olan bir iktidarla karşı karşıyayız.

Üstelik bu iktidarın siyaset dili de kaba ve küfürlü.

Böyle bir ortamda, toplumun kültürünü, yaşama sevincini, umudunu korumak için tutunacak en önemli dal sanat ve özellikle de müzik.

Elbette sanatı ve müziği, toplumun imtiyazsız, yoksul kesimlerdeki çocuklara destek için kullanmak çok büyük bir hizmet.

Primadonna Selmin Günöz, “Barış Çocuk Senfoni Orkestrası” adıyla İzmir’de böyle bir proje yürütüyor.

Salı günkü yazımda bu projenin nasıl başladığını kendi dilinden anlatmıştım.

Bugün yine Selmin Günöz’ün sözleriyle devam ediyorum.

***

“Dolaştığım bölgede (Eşrefpaşa, Kadifekale) Türk Eğitim Gönüllüleri Vakfı’nın (TEGV) bir merkezi olduğunu tesadüfen görüp, çat kapı yöneticisiyle görüşüp projemden söz ettim ve orada bana bir oda verip veremeyeceklerini sordum.

Genç yönetici projeden çok etkilendi ve hemen üstlerine yazarak bana bir oda vermek için başvuruda bulundu.

Uzun yazışmalar sonucu oradan bir oda alarak mahalleden başvuran ilk 20 çocukla keman derslerine başladık.

Yetenek testine tabi tutmadan, her başvuranı kabul ederek 30 çocuğa ulaştım ama elimizde 20 keman vardı. Hemen en ucuzundan birkaç vurmalı saz alarak onların da katılımını sağladım.

Bu arada projeyi Gülsin Onay’a anlatıp gönüllü olarak bir destek konseri yapıp yapamayacağını sordum. Hiç tereddütsüz kabul etti.

İzmir’in en mükemmel konser salonu olan AASSM’nin ücretsiz tahsisini sağlayarak 1000 adet bileti sadece Facebook’ta duyuru yaparak sattım ve ilk kez elimde büyük bir meblağ oldu.

Bu konser geliriyle bakır nefesli sazları aldım.

Çocukların da konserde çok minik bir parçayla Gülsin hanıma eşlik etmelerini sağladım.

İzleyici çok etkilendi ve bu konserden sonra bağışlar çok arttı. Çello ve kontrabas gibi daha pahalı enstrümanları da alabildim.

Artık her yerde Barış Çocuk Orkestrası projesini anlatır olmuştum.

Elime para verip bu da benden olsun diyenler artınca, bir tüzel yapı oluşturma gereği duydum, ‘Barış Çocuk Orkestrası Koruma ve Geliştirme Derneğini’ kurdum.

24 Kişiydik ve bunların hiçbiri sanatçı değildi.

Sayımız artınca artık TEGV’deki odaya sığmaz olduk.

Konak Belediyesi’ne başvurdum ve oradan genişçe bir oda kopartabildim.

Çalışmalara haftanın sadece bir günü orada devam edebildik. Yetmiyordu tabii ki. Her gün çalışma olmalıydı. Ama bunun için kendimize ait bir yer gerekiyordu.

Bu arada, 2015’ten itibaren, Gülsin hanımdan sonra her yıl büyük bir isimden konser rica ettim:

Borusan Kuartet, İdil Biret, Gürer Aykal, Can Çakmur, Howard Griffiths, Burhan Öçal gibi sanatçılar beni kırmayıp proje yararına konserler yaptılar. Gürer ve Howard da farklı yıllarda orkestramızı yönettiler. Hepsine minnettarım.

Benimle birlikte dernek üyelerimiz de bilet satmak için koşuşturdular.

Sanatçıların yol ve konaklama giderlerini de hep sponsor bularak hallettim ki bilet gelirlerini tamamen proje için kullanabileyim.”

**

Sevgili okurlarım bu umut dolu projenin serüvenine yarın da devam edeceğim.

Tam bu yazı yayımlandığı sırada tesadüfen, “Barış Çocuk Orkestrası”nın sponsorluğunu yapan şirketin bunu artık sürdüremeyeceğini bildirdiğini öğrendim.

Selmin Günöz’ün yeni bir sponsor aramakta olduğunu da siz değerli okurlarımla paylaşmalıyım:

Belki bu sanat ve sosyal sorumluluk projesine katkı yapmak isteyen bir “mesen” bulunmasına yardım edebiliriz.