Ne derler? Tok ağırlamak zordur. İşte böyle bir şeydi dünkü Akhisar-Fenerbahçe maçı. Sarı - Lacivertliler bu yıllık başarıya doyup, erken şampiyonlukla bir nevi ‘siestaya’ çekilmişti artık. Bu nedenle maça hiç konsantre olamadılar. Sanki amaçsız bir antrenman maçıydı bu. Yani ‘hocanın gözüne girmek’ gibi bir dertleri bile yoktu oyuncuların. Koca ilkyarıyı, Fenerbahçeli oyuncular tek ciddi pozisyona giremeden bitirdiler. Atılan üç-dört şut, Akhisar kalecisi Oğuz’un ısınmasına bile katkı sağlamayacak kadar zayıftı. O Oğuz ki, 2001’de kurtardığı Hagi frikiği ile, o kritik final maçında G.Saray’ı yenen Denizli’nin Fenerbahçesi’nin şampiyonluk kurtarıcısı olmuştu. Ama o ilk yarı notları arasında Akhisarlıların, maç başlamadan Fenerbahçe’yi tebrik etme şıklığı vardı ki, kolay kolay unutulmaz. Tebrikler değerli rakip! Spor her şeyden önce zaten bu değil midir? Sen gel de bunu kimi holigan seyircilere ve onlardan beter bazı yöneticilere kolaysa anlat!
İlk yarıda soldan akan Akhisar hücumlarında, ev sahibi takım ilk çeyrekte iki gol bulurken olan biteni dehşete düşmüş gözlerle izleyen Fenerbahçeli seyirciler, oturup kalkıp o korkunç anlarda farkın 5’e çıkmadığına şükretsinler!
İkinci yarıya Şampiyon vefakar seyircisinin desteği ve kutlama şarkıları ile başladı. 51. dakikada Topuz geleneksel füzesini her zamanki gibi rakip kalenin üst direğinde patlattıktan 2-3 dakika sonra, Alper’in yerine maça giren Topal nefis bir sol şut ile fileleri sarstı. O andan itibaren amaçsız maça birden biraz kalite gelir belki diye umutlandık ama olağan akış sürerken kontratakta nefis bir sol ile golü bulan yine Akhisarlı Bruno oldu. Geri kalan dakikalar, ‘bitse de gitsek’ piyesinden sıkıcı dakikalardı diyebiliriz. Yoruma değmez! Her şeye rağmen Akhisar hem centilmenliği, hem de disiplinli ve başarılı oyunuyla bir bravo hak etti!
Fenerbahçe böylece son beş maçta tek galibiyet almasına rağmen, ‘güle-oynaya-yenile’ (!) farklı şampiyonluğunu kutladığı final serisinin bir penceresini daha kapattı. Skor mu? Bence lig bitti-mitti ama yaşanan teknik direktör huzursuzluğunun da bu önemsiz mağlubiyette payı olduğunu söyleyebilirim. Fenerbahçeli yöneticilerin yine beni şaşırtmayı başardıklarını itiraf ediyorum. Pek yakında bunu da bu sütunlarda ele almadan geçemeyeceğim...