\n

Acımasızlıklar, kopuşlar, kaçışlar...

Zamana yenik düşüyoruz bazen, bazen köleliğe başkaldırmanın özlemi içimizi yakıyor alev alev.

Bir şiir, bir türkü, bir şarkı gecikmiş mevsimleri yaşatıyor sevdiklerimize.

İnsan olmanın onuru, varoluşumuzun nedeni, kopup geliyor denizin dalgaları gibi.

Baharın şafağı sökse, çocuklar bir gülümsese, aydınlığa açılsa evrenin tüm kapıları.

Savaşsız bir dünya olsa!

Açlık ve yoksulluk olmasa!

Barışı kucaklasa tüm insanlık!

Kadına şiddet bitse!

Yokluğun cehenneminde dolaşıyoruz hep birlikte...

Dağlar, mağaralar...

PKK’li teröristlerin kaçırdığı askerler, öğretmenler, sağlık memurları, kaymakamlar...

Soğukta, karda, tipide...

Biliyoruz, üşüyorlar.

Gün gelir biter belki bu akan kan, acılar, gözyaşları...

O şehit cenazeleri...

14 yaşında dağa giden, kaçırılan Kürt çocukları...

Sevdayı işlerler bir nakış gibi yüreklerine.

Ve biz arınırız kin, nefret, intikam duygularından...

Bilirim analar ağlamaz o zaman!

***

Rumeli Feneri’nden bir gemi Karadeniz’e doğru yol alırken, o lacivert suların güzelliğinde kaybolmak istiyorum.

Bir tuhaf duygu var içimde.

Gri gök, lacivert deniz ve esen poyraz...

Düşlerim sürüklüyor beni bir başka iklime...

Bir konvoy, Mehmet’ler, 10 şehit...

Yetkililer açıklama yapıyor:

“Şemdinli’de çatışma, 5 terörist etkisiz hale getirildi...”

İnsan sayılmak, bu ölümlere son vermek!

Ölümün kıyısında uzman çavuşlar, onlar Anadolu’nun yoksul çocukları, aldıkları maaşla 8 kişilik ailesini geçindirmek zorunda kalan insanlar.

Bilmem çığlıklarını duyuyor musunuz?

Telefonda karısını arayan Mehmet’lerden birinin mermiler vızıldarken şu sözleri:

“Elif’im çatışmanın ortasındayız, hakkını helal et!”

Karadeniz’den gelen, Karadeniz’e geçen gemiler...

O anda aklıma Edip Cansever’in “Mendilimde Kan Sesleri” geliyor...

Uzun bir şiir, Ahmet Abi...

“Dağılmış pazaryerlerine benziyor şimdi istasyonlar...

Bir caz müziği gibi gelip geçiyor

\t\t\t hüzün,

O kadar çabuk,

O kadar kısa.”

Benim aklımda kalan bunlar...

Ve son dizeler:

“Ahmet Abi, güzelim, bir mendil

niye kanar?

Dağ değil, tırnak değil, bir

\t mendil niye kanar?

Mendilimde kan sesleri.”

Benim de hepimizin de yüreği kanıyor be Ahmet Abi...

Bir tutsak ağaç gibi dikilip kalmışız bir yerlere.

***

Rumeli Feneri’nde balıkçı tekneleri...

Denize bakan kahve ve ben!

Sanki çok uzun bir yolculuğa çıkmışım, baharı karşılamak için...

Gri bulutlar kuşatmış göğü...

Lacivert sular...

Islık çalan bir çocuk, eski zaman masallarında saklı kalmış geleceğin düşlerini mi kuruyordu acaba?

Toprağın kokusuna, yıldızların aydınlığına hasret kalmış bir toplum, bunca acıları küçük sevinçlerle yenmeye çalışıyor.

Çayımı yudumlarken, dağları düşündüm...

Tunceli’de Munzur Vadisi’ne, ordan Sümbül Dağları’na...

Tutuklu öğrencileri, hüküm giymiş çocukları, meslektaşlarımı, asker çocuklarını...

Fışkıran bir denizi anımsatan bir türküyü dinlerken, Ercüment Uçarı’nın şiirini okuyorum:

“Ben gözlerini severim

\t\t ceylanların

Kalbimi duyarım balıklar

\t soluyunca mavilerde

Hanımelileri mantarlar

\t \t kuzukulakları

Unutulmuş aşkları kırların”

***

Uçarı’nın büyülü masallar limanında bir gemi kalkıyor gün ışırken...

İşte o gemi belki benim, belki siz.

Uzak denizlere açılıyor.

Çocuk gözleri büyüyor birden...

Yağmur çiselemeye başlıyor.

Geç vakitlerde kalmış saatler çalıyor...

Haydi uyanın, gemi kalkıyor!