Yaşam... Şafak vakti uzaklaşan bir treni anımsamaktır, hüzünlü bir uyanışı... Dışarıda ölgün ışığı görmüş olmaktır...

Sandro Penna’nın dizeleridir yukarıda yazdıklarım...

Uzak bir göğün altında, şiirlerle oyalanmak, Ataol Behramoğlu’nun dizelerinde gençlik ve sürgün yıllarına gitmek.

Zindanları ve uzak kıyıları düşünmek.

Sonra Ataol gibi “Bir Gün Mutlaka” demek, soğuk rüzgârlarda sırılsıklam ıslanmak...

Haykırmak Behramoğlu’nun dizelerini yeni bir gün başlarken:

“... Çiçekler açıyor durmadan, savaşlar oluyor, her şey nasıl bitebilir bir bombayla, nasıl kazanabilir o kirli adamlar...

Uzun uzun düşünüyor, sularla yıkıyorum yüzümü, temiz bir gömlek giyiyorum...

Bitecek bir gün bu zulüm, bitecek bu han-i yağma...”

Gelişigüzel yağmurlarda uyur sular hâlâ, ben bunu biliyorum.

Şubat göğü altında biraz hüzünleniyorum.

Urla İskelesi’nde Tayyar Eraslan’la birlikte uzak kışlara doğru yolculuğa çıkıyorum...

Soruyorum kendi kendime:

“Yaşam nedir, ölüm nedir, kuşları, çiçekleri, böcekleri sevmek nedir?”

***

Ben, bunları “Tayyar Amcam”dan öğrendim...

Kıpır kıpır bir yürek, sevgi, dostluk, insan olmanın onuru!

İlhan Selçuk’un, Oktay Akbal’ın Muğla Akyaka’da tatil arkadaşı “Devrimci Tayyar”dan söz ediyorum.

Sabah telefonla aradım, İzmir’de bir hastanede tedavi görüyordu...

Sordum:

“Nasılsın, iyi misin?”

Tayyar Eraslan, “Günde iki kez serum veriyorlar, yaşlandım artık” diye yanıtladı.

Ben, şaka yollu “Kaç yaşında oldun” dediğimde, biraz düşünüp “86” karşılığını verince dayanamadım:

“Sen, bana iki yıl önce de 86 yaşındayım dediğini unuttun mu?”

Çok kızdı Tayyar Amca:

“Yahu benim yaşım, sana ne!”

Konuyu hemen kapattım.

Günlük olaylardan söz ettik...

Uzun yıllar Cumhuriyet İzmir Bürosu’nda çalışmıştı...

Sıkı bir Cumhuriyet okuruydu.

Siyaseti, sanatı severdi...

İkinci kadehten sonra şiirler okur ve ardından “Bu kimin şiiri?” diye sorardı.

Ben yaşamın ne anlama geldiğini Tayyar Amca’dan öğrendim...

Genç yaşımda yitirdiğim babam gibiydi.

Mert, dürüst, arkadaş, ağabey, baba, dede...

Tayyar Amca’nın tek özelliği canı sıkıldığı zaman hastaneye gider o kadar...

***

Hayat böyle işte...

Şafağın sesi olmak, dağları, ovaları, çiçekleri, böcekleri sevmek, ülkeyi talan edenleri ortaya çıkarmak her bireyin görevi değil midir?

Hayat denilen şey aslında resim, şiir, yontu, öykü ve romandır.

Kanatlı bir kuştur.

Turgut Uyar, “Kurtarmak Bütün Kaygıları” derken, hayatın anlamını anlatır, anlayanlara elbet.

“Sularsa akmak birgün birgün \t\t birgün

Birgün dağlara çıkmak birer birer dağlara çıkmak birgün

Birgün birer birer dağlara

Ah nasıl dağlara birgün

Ey birgün

Çiçek açmak birgün

Dağlara dağlara birer birer

dağlara”

***

Ataol Behramoğlu’nun “Uzun kış gecelerinden sonra, masallarda anlatılan/ Durup durup bunları düşünüyorum, bir sevinci bir hüzün/ izliyor arkadan/ Yüreğim ipe sapa gelmez bir bahar göğü” dizelerindeki gibi yaşamak istiyorum.

Belki o yılları özlüyorum...

Askeri darbelerle büyümüş bir kuşağın acısı yüreğimi acıtırken, Turgut Uyar’ın çığlığı içimi dolduruyor.

“Ey yorgun atlar, sayı bilmeyen

çocuklar

Ey bütün hazır elbiseciler ey,

Birgün olmak, küskün

keşişlerden olmamak birgün

Dağlara dağlara çıkmak sular

köprüler sular birgün çıkmak

Eski kaba arabalardan inip

birgün çıkmak

Dağlara dağlara dağlara başka

hiç

Birgün dağlara”

Evet dağlara çocuklar, kadınlar, gençler, yaşlılar dağlara...

Dağlara çocuklar dağlara, Toros Dağları’nda kardelen toplamaya!