\n

İstanbul’da 1 Mayıs kutlamalarında dün yaşananlar Türkiye’nin utancıdır.

Bu utanç unutulmayacak!

İstanbul’da dün “sivil sıkıyönetim” vardır...

Galata ve Unkapanı köprüsü gece yarısı kaldırılmış, sabaha karşı deniz ve kara ulaşımları durdurulmuştu.

Anadolu yakasından şehir hatları vapurları Avrupa yakasına gitmiyor, Adalar ilçesiyle bağ kopuyordu.

Uçak seferleri yapılıyordu...

Peki, yolcular nasıl gidecekti?

Boğaziçi Köprüsü’nden geçmek tam bir saat sürdü.

İstanbul’da dün metrobüs, metro, tramvay çalışmadı...

***

Yollar kesilmişti!

Gaz bombası!

Tazyikli su!

Biber gazı!

Bir köşeye sıkıştırılmış beş emekçinin üzerine çullanmış, 15-20 polisin onları kıyasıya dövmesi...

Şişli, Mecidiyeköy, Beşiktaş, Dolmabahçe, Yıldız, Taksim’de yüzlerce gaz bombası atıldı binlerce kişinin üzerine.

Bayram değil işçi sınıfının direnişiydi dün yaşananlar!

Biber gazlı 1 Mayıs!

Beşiktaş Çarşı Grubu, yeni bir marş bestelemişti 1 Mayıs’a yakışan:

“Sık bakalım sık bakalım

Biber gazı sık bakalım

Kaskını çıkar at

Delikanlı kim bakalım...”

O anda bir grup geçti önümden...

O sırada önce gaz bombaları, ardından tazyikli su sardı grubu...

Herkes benim gibi hazırlıklıydı...

Limonlar bizi kurtardı!

***

Sendikalar, demokratik kitle örgütleri 1 Mayıs kutlamalarının Taksim Alanı’nda yapılması için neden direndi?

Taksim ve Kazlıçeşme Alanı...

Çünkü Taksim’in tarihsel bir anlamı var!

Kanlı 1 Mayıs’lar!

1 Mayıs’lar sınıf mücadelesinin dayanışmasıdır.

Enternasyonal Fransızca kökenlidir...

Bu bayram dünya işçi sınıfının, sosyalistlerin, devrimcilerin, solcuların şarkısı olmuştur, değişik dillerde:

“Bu kavga en son kavgamızdır artık / Enternasyonal’le kurtulur insanlık / Tanrı, patron, bey, ağa, sultan / Nasıl bizleri kurtarır / Bizleri kurtaracak olan / Kendi kollarımızdır. / Bu kavga en son kavgamızdır artık / Enternasyonal’le kurtulur insanlık / Hem fabrikalar, hem de toprak / Her şey emekçinin malı / Asalaklara tanımayız hak / Her şey emeğin olmalı.”

1 Mayıs tüm dünyada kutlandığı için ulusal değildir...

İşçinin ve emekçinin bayramıdır!

Sınıf mücadelesinin temeli, emeğin örgütlü gücünden geçer.

***

Duygunun, umudun, aklın, özgürlüğün ateşidir 1 Mayıs!

Ne yazık ki sınıf mücadelesi kalmadı benim ülkemde... İşçi sınıfının dayanışması yılda bir kez anımsanıp kutlanmak isteniyor.

İstanbul’da kutlanamadı...

Milletvekilleri, gazeteciler, işçiler yaralandı, kalp krizi geçirdi...

Genco Erkal biber gazı yedi, bir apartmana sığındı... CHP’li Gürsel Tekin ve Ercan Karakaş biber gazı yediği için hastaneye kaldırıldı.

Hep memleketimin hallerini yazarım!

İşte yine yazdım...

İçimde bir hüzün ve acı...

Bir gözyaşı!

Duyguların altüst olduğu, hayatın akıp gittiği bir çağda, demokrasi bilincinden yoksun olanlar yasakladılar hep 1 Mayıs’ı...

Askeri darbeler döneminde de sivil iktidarlar döneminde de...

İstanbul’da flamalarıyla kışkırtıcıları aralarına sokmadan Taksim’e çıkmak isteyen emekçiler, sanatçılar, gaz bombasıyla, tazyikli suyla, biber gazıyla karşılaştı.

Bu utancı yaşamanın hüznü var, acısı var, yangını ve isyanı var içimde...

***

Küreselleşme ve vahşi kapitalizm, gelişmekte olan, demokrasiye ve özgürlüklere adım atamayan ülkeleri ezip geçiyordu...

Acaba böyle gelmiş, böyle mi gidecek?..

Yaşasın Tayyip Bey’in ileri demokrasisi!

Üstelik gaz bombalı, biber gazlı!..