Sessizlik bize göre değil...

Otları dağlayan alevler gibi çıplaklık değil tutku...

Sakın aldanma!

Sevgi, aşk, demokrasi, özgürlük, barış onlarda öyle değil.

Sakın unutma!

Bu sabah uyandığında Vicente’yi oku, Cemal Süreya’yı...

Köpürüp akan ırmağın kıyısında, Kaçkarlar’ın zirvesinde, o masmavi Gökova Körfezi’nde.

El değmemiş ilkyaz çimenlerinin üzerine yat, nisan çiçeklerinin gölgesinde dinlen.

Aydınlık bir coşkuyu yaşa!

Sevgilini düşün, çocukları düşün, yaşadığın coğrafyayı...

İster Munzur Vadisi’nde soluklan, ister Sümbül Dağları’nda.

Karadeniz’de ol, Ege’de ol...

Moda’da, İstinye’de...

Esmer yüzlere konan nisan güneşinde Jose Gorostiza’yı sev yürekten.

Yüreğine nakış gibi işle insan sevgisini.

Özgürlük destanlarının sayfalarını karıştır inadına...

İnadına haykır “demokrasi ve özgürlük” diye...

Korkma!

Yılma!

Din bezirgânlarına sakın inanma!

Mavi evlerde, tutuşan bahçelerde sevgiyi öğret bilmeyenlere.

Çocukları sevmeyi öğret!

***

Alevlerin o alacakaranlığında yitik sevdaları toplayalım birlikte.

Gizemli hüzünleri, bakışları kendi kıskançlığımızın içinde saklamayalım.

Savaş değil barış isteyelim....

Aşk!

Sevgi!

Kirli sabahlarda uyanmak zamanı değil artık.

Acele edelim!

Vahşi ormanlar gibi soluyan bencilliğimizi bir koya bırakıp kumsalda yürüyelim. Toroslar’da karların içinden çıkıp bize gülümseyen kardelenler olalım insanlık için.

Haydi gelin Carlos’un, Oktay Rifat’ın, Ahmed Arif’in, Rıfat Ilgaz’ın kapısını çalalım...

Urla iskelesinde Necati Cumalı ve Seferis’le rakı kadehlerimizi tokuştururken Tanju Okan’a el sallayalım...

Denize bakalım haydi birlikte ve haykıralım:

“Sanki kendi kendilerine

Sıra sıra doğuyor çocuklar.

Dünyanın en güzel şeyidir aşk

(aşk ve aşkın sonuçları).

Dans edin kardeşlerim dans edin!

Ölüm arkadan gelsin!”

Bebek’te Özdemir Asaf’ın meyhanesinde Demirtaş Ceyhun’la olalım...

Oktay Rifat’la Venedik’e gidelim...

Edip Cansever’le Mehmet Ali’nin Hatay Lokantası’nda körkütük sarhoş olalım.

Hayat bizim!

Sevgi bizim!

Tüm güzellikler bizim!

***

Edip Cansever’in güz ölülerini bırakan kuşlarını, derinliği, sessizliği, gün ortasının o alacakaranlık bakışlarını buluşturalım hüzünlerimizde...

Bak çevreci İzmirli avukat dostum Noyan Özkan da ölmüş dün sabah kalp krizinden İzmir’de...

Hayat ince bir çizgi.

Hayat ve ölüm aynı çizgide.

Yaşı yok ölümün!

O zaman bu kıyımlar, faili meçhuller niye?

Kendi kendimize soralım!

Korkmayalım kendilerini entel-liboş görenlerden, softalardan, yobazlardan...

Dikkat edelim, ne zaman ne yapacakları, hangi tuzakları kuracakları belli olmaz “çözüm süreci” adına.

Maskaralar sürüsüne hiç yüz vermeyelim...

Biz inadına “demokrasi ve özgürlük” isteyelim.

Tepkimizi şiirlerle gösterelim:

“Çizeriz yeryüzünü kaygısız ayaklarla

Yüzümüzdür bir yağmur ağırlığınca düşer

Sonra pek anlamadan içkiler ne çabuk biter

Ne kadar konuşursak o kadar sessizlik olur

Adımızı sorarız birine, o bize adını söyler.”

***

Sessizlik bize göre değil...

Biz, nice işkencelerden geçtik, ölümler gördük, gözaltında kayıplar!

Biz, Susurluk çetesinin neden ortaya çıkarılmadığını...

Biz, gladyoyu gördük, binlerce faili meçhul cinayeti, yargısız infazları...

Biz çaresizlik içinde bilinmeyen limanlara sığınmadık hiçbir zaman.

Biz, Madımak’ı gördük, Gazi’yi...

Devlet içinde örgütlü silahlı çeteyi...

Biz, Manisalı liseli çocukların zindanlarda yattığını gördük.

Unutmadık ey halkım, unutmadık bunları!

Hep kandırıldık ey halkım, kandırıldık!

Paslı günlerin döküntülerini yaşadık, arkadaşlarımızı yitirdik.

Biz, güz ölülerini bırakan kuşlar gibiyiz...

“Bir buluşma yeridir şimdi hüzünlerimiz

Biz o renksiz, o yalnız, o sürgün medüzalar

Aşar söylediklerimizi çeker gideriz

Ülkemiz, toprağımız, her şeyimiz

Kıyısında camların bozbulanık rakılar.”

Sahi, aşk nedir bilir misiniz?..