Geçenlerde yabancı bir maden yatırımcısı, “Türkiye’ye 100 milyon dolar yatırım yaptık, milyar dolarlık altın çıkardık” diyordu TV’deki haber programda.

Gerçekten de öyle; ülkemiz birileri için neredeyse sıfır maliyetle servet edinilecek bir plato. Devlet eliyle seyreltilen kuralların çoğu kez uygulanmadığı, suçun cezasız bırakıldığı bir coğrafyayız. Örneğin, önceki yıllarda İliç’in bir benzeri facia Romanya’da yaşanmıştı. Bu çevre felaketinin ardından aralarında Macaristan ve Bulgaristan’ın da bulunduğu birçok Avrupa ülkesi, siyanürle altın çıkarılmasını yasakladı ama biz 700-800 kilometre ötemizdeki krizden ders çıkarmadık. “Siyanürle altın çıkarılması yasak!” desek o günlerde, hem dokuz canımızı kaybetmez hem de binlerce metrekare vatan toprağının kirlenmesine izin vermezdik.

Dik duramadık, emperyalist güçlerin Afrika’dan sonra Türkiye’yi sömürge toprakları gibi görmesine dur diyemedik. Kanadalı altıncılar ve iktidar yancıları Erzincan’da 10 yılda 4.8 milyar doları kasalarına indirirken Türkiye, sözleşme sonunda 198 milyon dolara razı olacak; elbette bir de teşvikler var, onlar da bizim Hazine’den gidecek. Clint Eastwood’un ünlü filmi gibi sadece birkaç dolar için hem canımızı hem de yaşam damarlarımız olan cennet topraklarımızı sunduk birilerine!

İşin kötüsü, 2001 yılında Bergama’nın Ovacık beldesinde başlayan yabancıların altın madeni yatırımı furyası, şu sıralar 20 bin başvuru ile “zirve” yapmış durumda. Aralarında Cayman Adaları merkezli Fronteer başta olmak üzere ABD, Kanadalı ve İngiliz firmalar Uşak’tan Kütahya’ya, Kazdağları’ndan  Artvin’e, hatta Mardin’e kadar verimli Anadolu topraklarını istila etmiş. Ve bu maden sahalarında ne yazık ki yeni İliç’leri her an yaşanabilir. Unutulmasın ki bu bir “fıtrat” değil, açgözlülük furyasının sonucu!

HATAY ŞAHSİ MESELEM!

Atatürk’ün “Şahsi meselem” dediği Hatay’ın belediye başkan adayının belirlenmesi sürecinde sancılı günler yaşadı CHP. Öyle ki neredeyse geçmiş üç dönemin belediye başkanı Dr. Lütfü Savaş’ın adı YSK’ye son dakikada bildirilebildi. Savaş’ın tartışılma gerekçesi açık; Maraş merkezli depremlerinin kentte yarattığı yıkım. Özellikle de AKP, deprem bölgelerindeki belediye başkanlarının büyük bölümünü değiştirirken CHP’nin Savaş tercihi garipsendi. Ancak burada isimden çok, zaman akışında sorun var. Örneğin, Lütfü Savaş konusu masaya yatırılacak ve karar alınacaksa en az iki ay önce son nokta konmalıydı. 6 Şubat’taki protestolar ve bir dönem Savaş’ın ekibinde çalışan eski futbolcu Gökhan Zan’ın, TİP’ten adaylaşması sonrası hiç açılmamalıydı bu mesele. Ayrıca CHP’nin yaptırdığı anketlerde ısrarla Lütfü Savaş ismi önde çıkıyor. Onu zorlayan tek CHP’li baro başkanı Cihat Açıkalın. Ancak Açıkalın’ın da 40 gün kala ilçeleri arasında yüzlerce kilometre olan Hatay’ı gezip kendini anlatabilmesi çok rasyonel gelmemiş olabilir Özgür Özel ve kurmaylarına. Belki İstanbul, Ankara ve İzmir’den farklı görünüyor olabilir ancak sağ seçmen ve özellikle de AKP’ye oy atan grupla Nusayri kesim üzerinde etkisi var Savaş’ın. Yani “dağın öteki yüzünden” oy alıyor. Aday seçimlerinden konu açılmışken, İstanbul’da örgütten gençlik kollarından gelen 30-40 yaş bandındaki Mesut Kösedağı (Kadıköy), Umut Caner Çaykara (Avcılar), Hakan Bahçetepe (G.O.Paşa) en azından parti emekçileri arasında heyecan yarattı. Diğer adayların belirlenme süreçleri ve kullanılan yöntemin altından daha çok sular akacaktır. Bu konuyu da haftaya bırakalım.

KIRMIZI-BEYAZ

CHP lideri Özgür Özel, grup toplantısında önemli mesajlar verdi dün. Özellikle sürekli kendilerini eleştiren İYİ Parti lideri Meral Akşener’e yönelik “Canı sağ olsun” yanıtı tabandaki ittifak adına önemliydi. Uzlaşının adını da netleştirdi: “Türkiye ittifakı”. Aslında söylüyordu uzun zamandır ancak A Milli Futbol Takımı’nın sloganı olan, “Kırmızı-beyaz, en büyük Türkiye” söylemi ile birleştirmesi sanırım EURO 2024 Avrupa Futbol Şampiyonası yılında özellikle Z kuşağı için ideal bir slogan. Kim düşündüyse kutlamak gerek.