Haziranın son günlerinde bir haber başkentin hareketli gündemine bir başka hareket kattı:

SHP yeniden kuruldu!

Doğrusu Ankara kulislerinde olup bitenlere kulak kabartmayı seven kişiler olarak hayıflandık. Böyle bir haberi nasıl atladık? Olacak şey değil. Kurucular bilgi vermese, onların temas kurdukları bir şekilde bize ulaşırdı, diye düşündük.

Sonra beklemeye koyulduk. 

Öyle ya Türkiye’nin 1980’li, 90’lı yıllarına damga vurmuş, solda birlik tartışmalarının odağı olmuş, sola yeni siyasetçiler kazandırmış bir parti yeniden kuruluyorsa, elbet ses getiren açıklamalar yapacaktır.

Ses çıkmayınca, sorduk soruşturduk, 10 Temmuz’da hem kadroların açıklanacağını hem de partinin program ve hedefleriyle ilgili kamuoyunun bilgilendirileceğini “öğrendik”. 

Öğrendik ama o da doğru çıkmadı. 

Böylece siyasi tarihimizde faili meçhul cinayetlerden sonra bir de faili meçhul parti oldu!

Bende unutkanlık başlamış olabilir diye şüphe ettim. SHP’nin başından beri içinde olanlara, adı geçen “kurucuları” tanıyıp tanımadıklarını sordum. Onlar da bilmiyor! 

***

31 Mart’ta, 2002’den beri ilk kez AKP’nin birinci çıkmamasıyla birlikte tarihin akışı değişti. Bütün mesele bu akışın nasıl yönetileceği!

Seçimlerden hemen sonra genel yelpazeye bakıp “Türkiye’nin önünde üç yol var” değerlendirmesi yaptık:

1- CHP’nin birinci parti olma sorumluluğunu taşıyıp yerel iktidardan genel iktidara yürümesi. Böylece Türkiye’nin çağdaş değerlerle barışık, gelecek hedefleri edinmesi. Yönünü netleştirmesi.

2- AKP’nin kendini olağanüstü yenileyip yeniden umut haline gelmesi. İktidarını tazelemesi.

3- İki seçenek dışında merkezin sağından yeni bir umudun büyütülmesi.

Üçüncü şık şu aşamada görünmüyor. İYİ Parti en son Afyonkarahisar kalesinden kendini atma aşamasına geldi. Anlaşılan sonraya bıraktı. Gelecek Partisi, AKP’ye doğru yürüyor. AKP’nin çekirdek tabanındaki kimi damarlar da bunu zorluyor. DEVA, SP, YRP dolduruyorlar almıyor, boşaltıyorlar dolmuyor!

Geriye iki seçenek kalıyor.

AKP’nin kendini yenilemesi çok zor. Son bakan değişikliği, partideki yenilenme ruhunun “kurum” bağladığını gösteriyor. Toplumda AKP’nin ekonomiyi düzeltebileceğine dair bir umut da yok. 

CHP, toplumda gördüğü kabulden kamuoyu araştırmalarına kadar her alanda birinci parti. Umut parti. Kendisinden beklentilerin arttığı parti. 

İktidar aklı bu aşamada şu soruyu sormuş olmalı:

AKP kendini yenileyemiyor ama CHP’yi, CHP ekseninde soldaki bütünlüğü  parçalarsak, yine tek seçenek AKP kalmaz mı?

Olabilir!

***

Gelin görün ki aylardır deniyorlar, bu da olmuyor. Kemal Kılıçdaroğlu ile Özgür Özel arasında gerginlik var, yakında patlar dediler, olmadı!

Ekrem İmamoğlu ile Özgür Özel partiyi paylaşamıyor dediler. Aslı çıkmadı.

TBMM grubu paramparça dediler, bütün çıktı.

Ne yapmalı?

Yoksa... Solda yeni bir parti kurup, kurdurup, solun içine bir huruç mu planlamalı?

Yoksa... Solcuların çok sevdiği “Ben farklı düşünüyorum” duygusunu kaşıyan yeni bir partiyi solun kapısının önüne bırakıp seyrine mi bakmalı?

Yoksa... Keskinleşen sorunlara keskin cevap veren, solun tarihinde yeri olan bir partiyi mi açmalı?

Yoksa yoksa... 200 milyon lira kadar kaynak ayırıp o paranın etrafına toparlanabilecek kişilerin solcu görünüp sola saldırmasını mı sağlamalı?

Sola Huruç Partisi (SHP) ?

Hiç de fena fikir değil!