Günlerdir hepiniz gibi benim de aklım, ruhum, yüreğim okyanus olup taşan milyonlarca genç insana takılı kaldı. Artık onlarla gülüyorum, onlarla ağlıyorum, en çok onlarla konuşuyorum, onlarla düşünüyorum. Onları korumaya çalışıyorum. Koruyamadıklarım için kahrolup öfkeleniyorum. Değil mi ki şu son günlerde vatanım adına, Türkiye Cumhuriyeti’nin geleceği adına bana bu umudu verdiler, umudu yeniden yeşerttiler, onlara teşekkürüm sonsuz.

Bu teşekkürü iki gün önce yaptığımız basın toplantısında da dile getirdim.

Beş basın, yayın ve yazar kuruluşu -Türkiye Gazeteciler Cemiyeti, Türkiye Gazeteciler Sendikası, Türkiye Yayıncılar Birliği, Türkiye Yazarlar Sendikası ve PEN Yazarlar Derneği- bir araya geldik. Her kuruluş tek tek kendi açıklamalarını sundu ve ortak taleplerimizle hukuksuz gözaltılara, tutuklamalara, güvenlik güçlerinin şiddetine, internete erişim hakkının engellenmesine karşı çıkıp hukukun uygulanması için iktidara çağrıda bulunduk. (Ayrıntıları yukarıdaki kuruluşların sitelerinde okuyabilirsiniz. https:// www.pen.org.tr/)

GENÇLERE TEŞEKKÜRLER

Gençlere teşekkürüme gelince... Hani gençlerin apolitik, ana kuzusu, tek dertlerinin tüketim ve kapağı dış ülkelere atmak olduğunu falan sananlar vardı ya... Bunun böyle olmadığını kanıtladıkları için teşekkür ettim.

Onların meselesi seçimle başa gelip seçimle gitmek istemeyenlere bir ders vermekti. Halkın iradesine saygı gösterin adalet hepimize lazım demekti. Haksız yere hapiste bir tek insan varsa hiçbirimiz özgür değiliz demekti.

Gençler, “Biz geleceğimiz için buradayız. Bu memleket bizim” diye haykırıyordu. Omuzlarında Atatürklü bayrakları, memleket sorunlarına, demokrasiye, geleceğe sahip çıkıyorlardı. Düşüncemizi açıklamak, sözümüzü söylemek, eleştirmek, barışçı yollarla protesto etmek anayasal hakkımızdır diyordu. Ve korkmuyorlardı. Coplara, biber gazına, tazyikli sulara karşın polis barikatlarının önünde zeybek, erik dalı oynamaları, dans etmeleri, şiir okumaları, şarkı söylemeleri mizaha sarılmaları bundandı.

İktidar amma korkmuş! Düşünün “Her şey çok güzel olacak” inancımızı söze döken 22 yaşındaki Berkay Gezgin’i bile tutukladıklarına göre, gerisini siz söyleyin.

DİRENMEK

PEN Yazarlar Derneği bir edebiyat kuruluşu, edebiyata yer vererek açıklamamı bitirdim: Ahmed Arif “Anadolu” adlı şiirinin bir yerinde şöyle der:

“Öyle yıkma kendini,/ Öyle mahzun, öyle garip.../Nerede olursan ol,/ İçerde, dışarda, derste, sırada,/ Yürü üstüne üstüne,/ Tükür yüzüne celladın,/ Fırsatçının, fesatçının, hayının.../

Dayan kitap ile/ Dayan iş ile./ Tırnak ile, diş ile,/ Umut ile, sevda ile, düş ile/ Dayan rüsva etme beni. (...) Bir umudum sende,/ Anlıyor musun?”

Bizim umudumuz, laik, hukukun üstünlüğünü, toplumsal adaleti, anayasayı tanıyan, demokratik Türkiye Cumhuriyeti’nde. Öyleyse mücadeleye devam.

ACUN GÜNAY

Birkaç gün önce canım arkadaşım Tarık Akan’ın eşi, can yoldaşı Acun Günay’ı sonsuzluğa uğurladık. Çoğunuz onu tanımadı. Çok ünlü, çok başarılı, canımız Tarık Akan’ın omuzdaşı olmasının dışında, alçakgönüllülüğü, fedakârlıkları, yeteneği ve gücü pek bilinmedi. Hep geri planda kalmayı kendi seçmişti. Delicesine sevdiği Tarık’ımıza daha çok yer, daha çok alan açmak içindi. Acun balerindi. Geçirdiği bir sakatlanma yüzünden baleyi bırakmak zorunda kalmıştı. Oradan kaynaklanan klasik müzik tutkusu vardı. Yıllarca sebatla, inatla çello çaldı. Her yaz, dostlarına Akyarlar’da sahilde çello konseri verirdi. Akıllıydı, zekiydi, becerikliydi, pratik zekâsı, her derde bir deva bulma gücü vardı. Komikti, eğlenceliydi, çılgındı. Tarık Akan’a klasik müzik, opera, bale tutkusunu aşılayan, farklı alanlarda ufkunu açan, yeryüzü kültürlerine ve değerlerine yönelten oydu. Tarık’ı yitirdikten sonra, “Artık yaşamıyorum, sadece nefes alıyorum” demişti. Yeniden kavuştular. Nur içinde uyusunlar.