Cellat uyandı yatağında bir gece
“Tanrım” dedi “Bu ne zor bilmece:
Öldürdükçe çoğalıyor adamlar
Ben tükenmekteyim öldürdükçe...”(x)
Şair de ne güzel anlatmıştı olup biteni.
“Cellatlar öldürdükçe” de Beşiktaş diriliyor, çoğalıyordu.
Milyonların gözü önünde haksızlık yapılıyordu. Oysa, yapılan her haksızlık Beşiktaş’ı büyütüyordu… Başka renklere gönül verenlerin Beşiktaş’a sempatiyle bakması da bundandı. Ne diyordu Beşiktaşlı; “Beşiktaşlı olduğumuz için haksızlığa karşı çıkmıyoruz.
Haksızlığa karşı olduğumuz için Beşiktaşlıyız”…
Beşiktaş haksızlığa uğradığı bir maçtan çıkmıştı. İşte o Beşiktaş İnönü’de fırtına gibi esiyordu. Ancak, sahada da “Futbol oynatmaya” çıkmış bir hakem vardı.
‘Hakem’ demek “Hakim” demekti aslında. Ve “Hakim”, ‘Adalet’, dağıtmalıydı. Adaletsizlik değil!
Derbide “Bir takım nasıl kollanır” tüm dünyaya görmüştü. Hukuk fakültelerinde “Hukuksuzluk” örneği için “Pala” ile birlikte “Yan hakemin” kararları gösterilebilirdi. Maçı 2 golle süsleyen Beşiktaş ikinci yarı oyuna tutuk başladı.
Ayrıntılarını Gülengül’den okursunuz.. Bendeki mevzu başka tabii.. Gençlik yıllarımızdan beri Beşiktaş’a “Burjuvazi” takımları haksızlık yaptırırlardı. Her zaman bir tetikçileri olurdu. “Alavera dalevera” 1. yöntemdi. “Çok hakem satın aldım” diyen başkanlar vardı. Beşiktaş başkanları ise çalınan şampiyonlukları için “Şerefli ikinciliklerden” bahsederdi. “İyi insan olmadan Beşiktaşlı olunmaz” erlerdi.
Bazen bana “Gençlik yıllarında neden solcu oldun?” diye sorarlar.
‘Ya ne olacaktım bunca haksızlık varken’.. Bertolt Brecht’in dediği gibi ‘Hiçbir şey bilmeyen cahildir, ama bilip de susan ahlaksızdır”! Öyle değil mi? Vicdansızlar ve ahlaksızlar bilmezler ama “Adaletsizlik ve kötülük yapmaktansa,
kötülüğe veya adaletsizliğe maruz kalmak daha iyidir”…(xx)
Bir de, bu Beşiktaş sevilmez mi kardeşim, çünkü içinde Mustafa Kemal geçen marşları var…
(x) Ataol Behramoğlu
(xx) Sokrates