Geçen hafta açıklanan Dünya Bankası raporuna göre Türkiye, 440.9 milyar dolarlık toplam borcu ile dünyada dış borcu en yüksek olan 6. ülke oldu.

Borcun milli gelire oranı hesaplarına göre ise Türkiye, dünyada borcu en üst düzeyde bulunan ülkeler arasında ikinci ülke oldu.

Rapora göre dünyadaki 120 ülkenin merkez bankası rezervlerinin dış borca oranı yüzde 72 düzeyinde görülüyor. Ancak Türkiye’de bu oran yüzde 18 olarak gerçekleşiyor. Bu durum genel ortalamanın çok altında bir düzeyi gösteriyor.

Dünyada en çok dış borcu olan on ülke içinde Türkiye, dış borcun milli gelire oranında ise yüzde 59’luk bir oranla ikinci sırada yer alıyor. Bu alanda yüzde 65 oranla Arjantin birinci durumda bulunmaktadır.

Bir diğer nokta, dış borcun toplam borç içindeki durumudur. Dış borcun toplam borç içindeki payı geçen yıl yüzde 24 düzeyine ulaşmıştı. Bu yıl bu oranın aşılacağı belirtiliyor.

Hazine ve Maliye Bakanlığı, yeni bütçeye göre iç ve dış borçlanmaya gidecek. Aralık 2020’de 97.6 milyar liralık iç borç ve 17.6 milyar liralık dış borçlanma yapacak.

Türkiye, Merkez Bankası Başkanı’nı değiştirerek, gereksiz yere politika faizi ile oynayarak kendi kendine zarar verdi.

“Faiz sebep, enflasyon netice” teorilerini öne sürerek Merkez Bankası’ndaki 130 milyar dolarlık rezervi eritti. Bile bile duvara tosladı.

Sonuç şudur:

Yüksek dış borç, yüksek enflasyon, yüksek döviz kurları...

Türkiye, açıkça ekonomik olarak çok zor ve riskli bir döneme girmiş bulunuyor.

Bilinen bir kuralı tekrarlayalım: Geniş halk kitleleri, önce ekonomik duruma ve cebine bakar.

Bu derece yüksek borç, yüksek enflasyon ve yüksek işsizlik, siyasette yeni arayışlara neden olur.

Bütün dünyada genel kabul gören kural şudur: Ekonomik dengeler bozulunca ilk olumsuz not siyasal iktidara verilir. Bu olumsuz notun göstergesi seçimlerde belli olur. Kuşkusuz, halkın vereceği nottan hiçbir iktidar kaçamaz...