İstanbul Üniversitesi... Binlerce öğrencisi, akademisyeni ve köklü tarihiyle dev bir eğitim kurumu. Ancak sadece bir eğitim yuvası değil, aynı zamanda toplumun aynası. Toplumun değişimleri, çatışmaları, umutları ve çıkmazları burada da yankı bulur. Üniversiteler, toplumun düşünsel dinamiklerini besleyen, özgür tartışma ortamları sunan ve bir milletin geleceğine yön veren kurumlardır. Benim okulum İstanbul Üniversitesi de tam olarak böyle bir yer.

Bu üniversite, geçmişte Çanakkale’de destan yazan gençlerin yeri olduğu gibi, işgal yıllarında suskun kalan idari yapısıyla da bir paradoksu içinde barındırır. Ancak bir gerçek var ki, İstanbul Üniversitesi’nin öğrencisi her zaman bir adım önde yürümüştür. O, bazen statükoyu sarsan bir itici güç, bazen de sessizce değişimi gözlemleyen bir yapı olmuştur.

AKLIN REHBERLİĞİ

Bugün ülkemiz, ekonomik, siyasal ve toplumsal açıdan büyük değişimlerin içinde. Bu değişimler doğal olarak üniversitelere de yansıyor. Akademisyenler, üzerlerine düşen sorumluluğun farkında. Ancak kimi zaman bu sorumlulukları nedeniyle baskıya uğruyorlar. Ve belki de en büyük sorun, bu baskıya karşı durmaları beklenen cübbelerin anlamının tam olarak kavranamaması.

Cübbe, yalnızca bir kıyafet değildir. Dünyada üç meslek grubu cübbe giyer: Yargıçlar, din adamları ve akademisyenler. Üçü de bir vicdani sorumluluğu temsil eder. Çünkü bu üç meslek de yalnızca bir otoriteye değil, bir ilkeye, bir değere dayanır. Akademisyen, bilgiyi özgürce üreten ve toplumun gelişimi için bunu paylaşan kişidir. Akademik özgürlük, statükonun çizdiği sınırlarla değil, vicdanın ve aklın rehberliğinde şekillenir.

Bugün, İstanbul Üniversitesi geçmişte olduğu gibi, toplumun değişimlerine tanıklık etmeye ve görevini yerine getirmeye devam edecektir. Zira tarih, ona biçilen bu rolü defalarca kez hatırlatmıştır. Ve unutulmamalıdır ki, bir üniversitenin asıl gücü, duvarları ya da binaları değil, vicdanını kaybetmeyen akademisyenleri ve özgür düşünmeyi bırakmayan öğrencileridir.