“Malatya Hekimhan’dan arıyorum” dedi telefondaki kadın. Köylerine giderken benzin bitmiş, aracı güçlükle, hayatta kalabilecekleri bir yere çekmişler. Telefon az sonra kesilecekmiş gibi art arda sıraladı:

“Malatya yaşanacak yer olmaktan çıktı. Kenti terk etmek bile çok zor. İkinci deprem sırasında teyzem arabanın anahtarını almak üzere eve girmişti. O sırada yakalandı. Güçlükle kurtuldu. Aracın her tarafı molozla doluydu. Temizledik, yola çıktık. Köyümüze giderken geçtiğimiz köylere ne gelen var ne giden. Ölüler enkaz altında, diriler kar altında. Yolda su alalım dedik, tam dört katı para istediler. Kar altında susuz kaldık...”

Kadının asıl derdi kendisi değildi, Adıyaman’ın köylerindeki akrabalarına ulaşamamanın endişesi içindeydi. Sözlerini şöyle tamamladı:

“Anımsadınız mı bilmiyorum ama 2020’deki Bornova depremi sırasında sizinle tanışmıştık. Numaranızı vermiştiniz. Orada evlerimiz yıkılınca memleketimize, Malatya’ya göçmüştük...”

***   

Telefonun etkisinden kurtulamadan 49’la başlayan bir numara... Almanya’dan... Hızla söze girdi:

“Biz ilk gün buradaki Türkler bir araya geldik, hayatta kalmak için gerekli olan her türlü malzemeyi ve uzun ömürlü gıda maddesini içeren yardımı TIR’a yükleyip gönderdik. Almanlar da katkıda bulundu. TIR saatlerdir Türkiye sınırında bekletiliyor. Yetkililere ulaştık. Bize sorunu çözeceklerini söylemek yerine, ‘IBAN yollayalım, para gönderin’ dediler. Deprem bölgesindeki insanlara şimdi para mı lazım, hayatta kalma malzemeleri mi?”

Devamında gözyaşlarını tutamadı. Söylediklerini yazmayalım!

Deprem bölgesinden gelen sesli mesajlar da acının boyutunu iliklerimize kadar yaşatıyordu. Bir yurttaş yer tarifi yapıp sesleniyordu:

“Adıyaman Çelikhan Pınarbaşı Bulam köyü... Buraya gelen yol kapalı. Malatya tarafından yardım istiyoruz. Depremden kurtulduk, donarak  öleceğiz...”

Bir başka ses çok kısaydı:

“Ölülerimizle yan yanayız. Kefen istiyoruz...”

Felaket büyük. Acı büyük. Kayıp büyük... Bütün bunların üstüne yalnızlık ve çaresizlik ekleniyor.

Bölgeden yayın yapan meslektaşlarımızın tanık oldukları her şeyi aktarmakta zorlandıkları dikkati çekiyor. Belki bir süre sonra daha açık dile getirecekler. 

Ailesini kaybetmiş yalnız çocukların durumuyla ilgili ürpertici haberler geliyor.

Deprem bölgesinden büyük kentlere üniversite için giden gençler ara tatil nedeniyle memleketlerindeydi. Başkentteki üniversitelerde kimi öğrencilerin dönmemesi, onlardan haber alınamaması gündemde... 

***  

Yukarıda özetlediklerimiz depremin sonuçlarını tam olarak görmenin zaman alacağını gösteriyor. Ancak boyutun büyüklüğü ortada. Yanıtı aranan ilk soru şu: Kaç kişi öldü?

TAHMİNİ RAKAM 6 HANELİ

Resmi rakamlar adım adım yükseliyor. Yazıyı kaleme aldığımız saatlerde 10 bine yaklaşıyordu. Ankara’ya her ilden ulaşan sayı hayli ürkütücü. 1999 Marmara depreminde de resmi rakamla gerçekler arasında iki kata yakın fark vardı. 6 Şubat depremleri için başkentte yetkili çevrelerde dillendirilen tahmini rakam 6 haneli!

Erdoğan dün deprem bölgesinden yaptığı açıklamada ilk şunu söyledi:

“Çalışmalar hızlanacak. Aksaklıklar giderilecek...”

Dört kelime ilk üç günkü olumsuzlukların kabulüydü.