İsmail Dümbüllü orta oyunu ve tuluat sanatının son temsilcisi idi. Ölüm yıldönümlerinde onu mezarı başında anarız. Bunlardan birinde tam da İsmail Amca’ya yakışan ve mezar başındakileri kahkahaya boğan bir şey oldu. İmam efendi Kuran okuyordu. Hepimiz dinliyorduk. Ellerimizi açıp duaya eşlik edeceğiz. Bu sırada imamın cep telefonu çaldı. Zil sesi yerine bir oyun havası koymuş imam efendi. Kendisi dua okuyor, cep telefonu oyun havası çalıyor. Herkes gülmeye başladı. Cüppenin altında kalmış cep, adamcağız ne duayı kesebiliyor ne cebi bulabiliyor. Bu epeyce sürdü. Sonra yanına yaklaştım: “Üzülme” dedim. “Fena zamanda çaldı” dedi. “Bizim oğlan yüklemiş bu zili.” Bunu hiç unutmam. Dümbüllü’ye yakışmıştı. Hani “Ölüsü bile adamı güldürür” derler ya, aynen öyle oldu. 

DİLENCİ

Dilencinin biri Savaş’tan (Dinçel) para istemiş. Savaş: “Bozuğum yok” demiş. Dilenci, “Bozarız abi” diye yanıt vermiş. Bunu ilk anlattığında çok gülmüştüm. Sonra eski dilenciler geldi aklıma. Biz Hırka-i Şerif’te otururduk. Ramazanın on beşinde hırka ziyarete açılırdı. Ben o okulun mezunuyum. Hırka-i Şerif İlkokulu. Anadolu’nun pek çok yerinden dilenciler gelirdi İstanbul’a. Bizim evin bulunduğu sokak Hırka-i Şerif Caddesi idi. Dilenci kadınlar orada konuşlanırlardı çünkü bu sokaktan gidilirdi camiye. 

Ben kapının önünde oyun oynardım arkadaşlarımla. Öğlen yemeği için eve giderken mutlaka bir dilenci kadını yemeğe götürürdüm bizim eve. Bir keresinde annem beni fena halde azarladı. Ben küçüğüm, önce neden eve dilencileri getiriyorsun diye azarlıyor sanmıştım. Oysa annemin azarı başka sebeptenmiş. “Bana sormadan eve insanları getiriyorsun. Bak bugün yemeğim yoktu, kadıncağıza menemen yapmak zorunda kaldım, beni mahcup ettin” demişti. Ne günlermiş. Güzel annem, iyi annem. 

GÜNERİ…

Yetmişli yıllarda tanıştık. Eşi Canan iyi dostumdur. Çok iyi insandır. Seksenli yılların başında telefonum çaldı. Güneri arıyor: “Müjdat, Güneş diye bir gazete çıkartıyoruz, bana bir mizah sayfası yap” dedi. Kısa sürede bir milyon tiraja ulaştı gazete. Sık sık buluşup yemek yerdik. Dostluğumuz o ayrılana kadar sürdü. Şık insandı. Davranışlarında da şıktı. Sohbetini özleyeceğim. Başın sağ olsun canım Canan. 

ÇOCUK 

OLMASAN 

DÜNYA VAR OLMAZ 

OLMASAN 

UMUT OLMAZ 

YARIN OLMAZ. 

SEN, 

DÜNYANIN GELECEĞİSİN ÇOCUK. 

SEN, 

OLMAZSAN OLMAZ. 

İhtiyar amca doktora gelmiş: 

- Doktorcum bir arkadaşım var. 83 yaşında, haftada üç kere ilişki kurduğunu söylüyor. Bir arkadaşım daha var emekli. 84 yaşında. O da iki defa ilişki kurduğunu söylüyor. Yakın arkadaşım Kazım var. O da dört defa haftada ilişki kurduğunu söylüyor. Ben ne yapayım? 

Doktor demiş ki: “Sen de söyle. Numan Kurtulmuş anayasanın üçüncü maddesinde bir kelime değişikliği yapılacağını söylemiş.” 

BIRAKIN SÖYLESİN... 

Bu arada hayat pahalılığı ne oldu? 

SENİN KARNIN AÇSA 

BENİM UYKUM KAÇAR 

PAYLAŞIRIM SENİNLE 

YEDİĞİM HER LOKMAYI 

SENİN KARNIN AÇSA 

BOĞAZIMDAN GEÇMEZ 

BİR GRAM EKMEK 

SENİN KARNIN AÇSA KARDEŞİM 

SUÇU KENDİMDE ARARIM. 

DEMEK Kİ VEREMEMİŞİM 

EŞİTLİK İÇİN 

YETERİNCE EMEK. 

Düzeltme ve özür: Teknik bir hata nedeniyle 10 Ekim 2024 tarihli “köşe atışı”nda son satırı eksik çıkan şiiri yeniden yayımlıyoruz. Okurlarımızdan özür dileriz. 

ANNELER

Öğretmen kompozisyon ödevi vermiş öğrencilere ve demiş ki: “Annenizi anlatın.” İki öğrenci birbirinin tıpatıp aynı ödevi vermişler. Öğretmen kızmış: “İkiniz de aynı şeyleri yazmışsınız” demiş. Öğrenciler, “Öğretmenim annemiz aynı, biz kardeşiz” demişler. Bir ara Aptal Hamdi adlı çocuk yazılarım ve sonra çıkan kitabım okunma ve satış rekoru kırmıştı. Çocukları çok severim. Çocuk edebiyatı ile çok ilgilendim. Pek çok kitap yazdım. Çünkü en korktuğum şey, çocuk yanımı yitirmekti. “Ne olur terk etme beni çocuk yanım” diye biten bir şiirim vardı. Tamamını anımsamıyorum. Ama anneanneme yazdığım bu şiiri sizinle paylaşmak isterim: 

Ben küçükken penceremden bulutlara bakardım 

Anneannem çok bilgili kadındı eğilerek kulağına sorardım: 

bulutlar nereye gidiyor anneanne? 

Beni yanıtlardı bilgece: evlerine gidiyorlar. 

Ah anneannem 

ne bilgili kadındın. 

Baş ucumda duruyor 

beni leğende yıkadığın hamam tasın 

Anneanne 

kim bilir şimdi sen 

hangi buluttasın? 

Atatürk diyor ki: Kızlarını okutmayan ulus, çocuklarını manevi öksüzlüğe itmiş demektir.