Hepsi göçen doktor yokluğundan mustarip Mikronezya’da, Betonit saray halkını elbette kırsaldaki bir sağaltıcı ya da Mikronia’da kalan tek doktor, tımarhanenin psikiyatristi tedavi edecek değildi. 

Yılda üç kez Makronezya’dan doktor geliyor, bir sahra hastanesi kuruluyor ve tüm saray efradı sırayla kontrolden geçirilip tedavi ediliyordu. 

İşte böyle bir sağlık kontrolünde Ulu Çoban’ın soyan eli, Şeş Taahhüt Çetesi’nin baş müteahhidi, küfürbaz beton kralı Cenabet Cenginski de vardı.

Makronezya’dan gelip muayene ettiği muktedirleri birkaçı hariç tanımayan Dr. Moskof, ilk kez gördüğü Cenabet’i şöyle bir süzdü. Adam çıkık alnı, patlak burnu, çarpık suratı ve bodur boyuyla tam bir ucubeydi. Eğri büğrü doğan kişiler pek uzun yaşamazdı ama bu sekseni devirmiş görünüyordu. 

Dr. Moskof yeni hastasına önce, “Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?” diye sordu. 

Cenabet Cenginski gururla yanıtladı:

“Bomba gibiyim, doktor! Damına koyduğum her sabah koşuyorum, ayı gibi yiyorum, bebek gibi uyuyorum, milletin k.çını kaldırıyorum, boğa gibi... Zaten 17 yaşındaki yeni metresim de hamile!”

Dr. Moskof bir süre sessiz kaldı. Lenin sakalını kaşıdı. Sonra şefkatli bir sesle, “Benim de avı çok seven bir arkadaşım vardı...” diye anlatmaya başladı. “İyi avcıydı ama kafası dağınıktı. Arkadaşlarıyla ava gittiği bir gün tüfeği yerine şemsiyesini almış. Karşısına iki metrelik boyu üzerine dikilip saldırmaya hazır bir ayı çıkmış. Usta avcı arkadaş, tüfek diye şemsiyeyi doğrultup tetik diye düğmesine basmış. Şemsiye cart diye açılınca bir de ne görsün? Koca ayı vurulmuş, kanlar içinde yerde yatıyor.”

Cenabet Cenginski, bir kahkaha attı: “Damına koyduğum avcı palavrası. Ayıyı öldüren kurşunu tabii ki sizin arkadaş atmış olamaz!”

Dr. Moskof gülümsedi: “Hah, işte ben de sizin için aynısını düşündüm!”