Gelinliğini diken terzi Marika, 1922 Ekim’inde doğduğu topraklardan göçe zorlandığında ninem çok üzülmüş olmalı. Ayrı mahallelerde otursalar da, yaşamın akışı içinde birlikte olduğu insanların yerlerinden koparılış acısını ninem kim bilir nasıl hissetmiştir.

Şehrin Müslüman çoğunluğu ve Türkçe konuşan Ortodoks Rum ahalisi, Anadolu’nun her köşesinde olduğu gibi Alanya’da da barış içinde yaşamış. Rumlar Türk kasaptan alışveriş yaparken, yemenileri Rum zanaatkâr dikmiş. Alanya belediye meclisinde nüfusları oranında yer almışlar.

Kasaba merkezindeki ticari yaşamın dışında, iki halk özelikle kutsal günlerde birbirini ziyaret etmiş. Akıllı bir kadın olan ninem mutlaka nasıl söyleneceğini öğrenmiştir ama tanışlarını tebrike gittiklerinde nasıl dil kullandıklarını hep merak ederim.

Paskalya ya da Noel kutlamasında örneğin, “Noel’iniz mübarek olsun” mu demişlerdir? Ya da Rumlar Ramazan’daki karşı ziyaretlerinde, kendi özel günlerinde kullandıkları, “Çok senelere” sözünü nasıl uyarlamışlardır? Mesela, “Hayırlı bayramlar” mı demişlerdir, yalınca?

Yortularında konuk olan misafirlerine kutsanmış şaraptan ikram eden evin hanımı, “İç Atiye hanım, bu kadardan bir şey olmaz” demiş olmasın! Ninem de onlara kendi bahçesindeki tespih ağacından yaptığı 99’luğu, “Al kız, sen de bunu çeke dur, bu herif milletine ancak böyle sabredilir!” kontratağını çekmemiş midir?

Yalnızca ölüm olduğunda çan çalınmasına izin verilen kiliselerdeki törenlere, kaybedilen kişiye saygı olarak Müslüman ahali de katılmış mıdır? Onlar kandilde Cami ziyareti? Ne yazık ki yalnızca kasaba merkeziyle sınırlı kalan bu etkileşim ve oluşan hoşgörü, Rumların yaşamadığı kırsal alanı hiç etkilememiş. Şehrin genetiği böyle kodlanmış…

Rumlar gittikten 45 yıl sonra bu kez Fransızlar gelmiş, turist olarak. Adı üstünde, turist; onların kiliseyle pek derdi olmamış. Kolayca tedarik edilen Hint Keneviri; kasabanın tek diskosunda “Je t’aime moi non plus” eşliğinde Alanya bıçkınlarıyla edilen danslar; sonrasında kumsala iniş… Etkileşim bundan ibaret kalmış.

Turizm şehre yerli ve yabancı göçü getirmiş. 1990 sonrasının, bugünlerle karşılaştırıldığında çok daha nitelikli olan yeni yerleşikleri, şehirde kendilerine dönük bir ekonomi yaratmış. Siyasetin uygarlıklar buluşması diye sömürü nedeni yaptığı bu birliktelik, ne yazık ki yalnızca ticaretle sınırlı kalmış.

Örneğin, 1990 Alanya’sı Türkiye’nin en çok kedi köpek maması satılan yöresi olmuş. Tüketime dönük uluslararası markalar ilk kez Alanya’da açılmış. Şehrin ana caddesi vitrinleri özellikle Noel zamanı Avrupa’daki benzerleri gibi süslenmiş.

Sonrasında, Yeni Türkiye çağına uygunluk gereğince, ülkenin her köşesi gibi Alanya da değişmiş. Artan “kasaba baskısı!” nedeniyle, bir Pagan geleneği olan Noel süslemelerinden vazgeçilmiş. Bu arada sekiz yıl önce, belki de yerleşik yabancıların çocuklarının ihtiyacı gereği, Alanya belediyesince bir Noel Pazarı kurulması kararlaştırılmış.

Bir günlüğüne de olsa kurulan pazarda, Batı’daki benzerleri gibi ürünler sergilenmiş. Hatta onlardan farklı olarak, eğlence dozu yüksek tutulmuş.

Alanya, gittikçe artırılan(!) Batı Avrupa düşmanlığına karşın Noel Pazarı uygulamasını sürdürüyor. Hem kendi halkının hem de yerleşik yabancılarının gazını, kurduğu panayırla alıyor. Yalnız, bir değişiklik olarak Müslüman mahallesinde son iki yıldır salyangoz sattırılmıyor. Bir Noel geleneği olan sıcak şarap ve domuz ürünlerine artık izin yok. Maazallah; kokar, tüter, bulaşır. Neme lazım!