Her sabah yaşam yerine ölümü kutsayanların ülkesinde uyanıyoruz. Sokağa çıktığımız andan itibaren hayatta kalmak üzerine kurulu bir anlayışın içinden akıyoruz. Bu yetmiyormuş gibi hapsedilmiş hayatlarımızla ölümlerin içinden ölüm beğeniyoruz. Üstelik hangi ölüm biçimiyle karşılaşacağımızı bilmeden hayatımıza devam etmek için sonsuz çaba gösteriyoruz. 

***

Öyle ya! Kafana postal düşer ölürsün! Tank seni ezer geçer ölürsün! Bomba patlar, ölürsün! Münasebetsiz şoförün tekerine yapışır, ölürsün! Gözaltında ölürsün! Çarpık yapılaşmada deprem olmasa bile toprak altında kalır, ölürsün! Deprem olursa mahallecek ölürsün! Bir manyağın tacizine uğrar, ölürsün! Kocan kafana vura vura döver, ölürsün! Bakkala gidersin adam çakal olur, ölürsün. Etek giyersin, azıcık kısa diye ölürsün. Evden alışverişe çıkarsın, “İzin almadın” diye ölürsün. İşe gidersin iş arkadaşınla iki satır konuşursun, “Adamla ne konuştun” sorusu duvarlarda yankılanır, ölürsün. Perdeler tam kapanmaz, “Kiminle işveleşiyorsun!” diye ölürsün. Çocuk ağlar, “Bu çocuk niye ağlıyor” denir, ölürsün. Akşama herifçioğlunun istediği yemek önüne konmaz, ölürsün. Delikanlının biri sana âşık olur, aşkına cevap vermiyorsundur, ölürsün. İ kazasında ölürsün! Özgürlük için alanlara koşar, özgürlük uğruna ölürsün! Yankesiciye denk gelir, ölürsün! Doğa talan edilir, içme suyuna atık madde karışır, ölürsün. Belediyenin açtığı çukura düşer ölürsün! Dul kalırsın, herifin biri gözüne kestirir, ölürsün! Dini ya da milliyetçi duyguları kabaranlarca hedef gösterilir, linç edilir, ölürsün! Yaşam hakkını savunuyorum dersin, yaşam uğruna ölürsün! İmza gününe okurlarınla buluşmaya gidersin, “Şeriat isterük” diye ağızlarından salyalar akan bir güruh kaldığın oteli yakar, ölürsün. Para babalarının sermayesi olmamak için direnirsin, tecavüze uğrar, üstüne yirmi ikinci kattan atılır, ölürsün. Hastaneye götürülür, dalağın alınacağına ciğerin alınır, ölürsün! Hızlı tren kazasında yok yere ölürsün. Miras kavgasında para uğruna ölürsün! Gazetecisindir, yazdıklarından rahatsız olanlar tenhada kurşunlar, ölürsün! Mafyanın çıkarı karşısında ezilir, ölürsün! Doğalgaz borusu patlar, ölürsün. Arkadaşlarınla iki duble içmeye gidersin, sahte alkole denk gelir, ölürsün. Tinercinin saldırısına uğrar, ölürsün! Sokakta kalır, soğuktan donarak ölürsün. İşsiz bırakılırsın, ıstırabından kanser olur, ölürsün. Yolda usul usul giderken bir anda rüzgâr çıkar, kiremit düşer, ölürsün! Kırk yıldır yediğin ıspanak denilen nebata zehirli madde karışır, ölürsün. Maçta holiganların saldırısına uğrar, ölürsün! Cephanelik patlar, ölürsün! Yaşadığın bodrum katını sel basar, ölürsün! Yoksulluktan ölürsün! Bebekken aç kalır, ölürsün! Anne olur yavrunun ölümüne dayanamaz, kahrından ölürsün! “Kızlar okumaz!” denir, ölürsün. Anasındır, evladını kocan taciz eder, her gün yaşarken ölürsün. Dayının, amcanın tecavüzünü kaldıramaz, parçalanmış ruhunla ölürsün! Çığ düşer, çığ altında kalanlara yardıma gider, ölürsün. KHK ile işten atılır, açlığı geçtim gamdan ölürsün. Saçma sapan bir uçak kazasında ölürsün. Yol yapımı göstergesi yoktur, yanlış yola girer ölürsün. Hep ölürsün!

...

Yıllar evvel şair Ergin Günçe demişti, “Bu dünyada görmedik / öbüründe şüpheli” diye. Üstelik de bir uçak kazasında ölmeden evvel “Gencölmek” kitabını yazmış, genç ölmenin yazgısıyla yaşamını birleşmişti. Bu dünyada görmediğimiz kesin de önden buyurmaya ne hacet!

...

Biz ölüm değil yaşam sanatını öğrenmek istiyoruz. 

Acılarla düğümlenen değil mutlulukla harmanlanan bir ömür hayal ediyoruz. 

Pavese “Yaşama Uğraşı” kitabında, “Acı çekmek, hiçbir anlamda bir ayrıcalık, bir soyluluk belirtisi, Tanrı’yı hatırlatan bir özellik değildir” der. 

Neden acının sıradanlığını duyumsayarak bir ömür tüketelim? 

Yaşamak istiyoruz, insanca yaşamak...